Soms lijkt een dag zo hard op de vorige dat je eigenlijk het verschil al niet meer weet nog voor de dag om is. En soms vallen dan heel weinig dingen je op, maar af en toe vallen net kleine, domme, routineuze dingen je enorm op. Neem nu vanmorgen... Ik fietste zoals altijd 's morgens richting Centraal Station. Ik vertrek steeds ongeveer rond hetzelfde uur en dus gebeurt het al wel eens dat je dezelfde mensen, dingen of auto's tegenkomt.
Gisteren reed ik het Astridplein op en er stond daar een camionette uit te laden op de straat, die weliswaar breed is, maar waar ook af en toe een tram passeert of een verdwaalde automobilist. De man was net klaar en hij deed de achterdeuren van de bestelwagen dicht. Ik zag dat hij richting deur vooraan wandelde, zonder om te kijken en ik maakte me toen de bedenking: 'Oppassen Sofie voor de tramsporen en die man!'. Net op tijd keek hij toch om en kruiste onze blikken elkaar ongeveer een halve seconde, waardoor hij even zijn pas inhield. En vandaag gebeurde identiek hetzelfde... Heel vreemd. Is dat dan wat ze een 'déja vu' of een 'déja vecu' noemen?
Misschien klinkt het als iets banaals, maar het voelde alleszins heel gek vanmorgen. Alsof ik in de één of andere film zat en ze gewoon op replay geduwd hadden... Speciaal. En nadien bekeek ik ook iedereen alsof zij mee in "het complot" zaten. Een beetje een 'Truman Show'-gevoel. Straf toch... Ik doe al die moeite om flarden van mijn leven hier neer te pennen, maar eigenlijk zien jullie alles dus gewoon op tv? Als ik morgen die bestelwagen opnieuw zie staan, keer ik gewoon mijn fiets om! Je weet nooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten