Gelukkig maar!

Ik schrijf graag. Als kind had ik al veel fantasie en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik verzon verhalen en leefde af en toe in mijn eigen droomwereldje. Ik las ook altijd fantasy boeken, waardoor ik nog meer dagdroomde en soms overtuigd was van het feit dat ik magische superkrachten bezat. Niet zoals superman, eigenlijk ging het over veel subtielere dingen, zoals iemands gedachten kunnen lezen of dingen kunnen verplaatsen als ik me heel erg concentreerde of met mijn wil een tennismatch in het voordeel van mijn favoriet kunnen beslechten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al moet ik toegeven dat ik in mijn dromen 's nachts ook vaak over gebouwen vloog. Ik had alleen niet zo'n pakje aan... Maar moest ik kunnen vliegen zoals Clark of toveren zoals Harry, dan zou ik er ook niet over twijfelen om mensen en zelfs deze wereld te redden!

Ik schreef dagboeken vol over dat mijn ouders me niet begrepen, zoals dat hoort als puber. Of over vriendjes die geweldig waren, maar even later pengewijs met de grond gelijk gemaakt werden. Ook dat is inherent aan de wereld van tieners. Groot verdriet.

En vandaag schrijf ik nog steeds graag, maar de puberale impulsiviteit is, gelukkig maar, verdwenen. Het verdriet daarentegen niet altijd. Soms krijg ik wel eens de vraag waarom ik zoveel van mezelf op deze blog vertel. Alsof het een dagboek is. Die mensen hebben volgens mij nooit een dagboek geschreven. Want dat is nu net mijn grens. Ik schrijf over vanalles, maar niets van wat ik op het internet smijt gaat over privé zaken. Ik vertel over twijfels en gevoelens of lastige dagen en dat wordt door veel mensen herkend. Maar waar het nu precies over gaat, dat staat er niet. Ik zet mijn leven niet in een etalage, maar ik durf wel zeggen waar het om draait. Ik vind dat onze maatschappij vandaag de dag niet helemaal eerlijk meer is. Als je naar TV kijkt of mensen hoort praten over hun leven, dan lijkt het soms wel dat niemand last heeft van twijfels of dat sommige mensen nooit verdrietig zijn of lastige dagen hebben. En zo wordt iedereen terug een beetje de onzekere puber. Hoe komt het dat ik dit heb en niemand anders? En dus schrijf ik af en toe ook over die lastige dagen...

De kinderlijke fantasie en droomwerelden zijn er echter wel nog steeds. Gelukkig maar... Alleen is alles zoveel moeilijker en ingewikkelder geworden. Wat had ik graag een beetje magische kracht gehad. Misschien kon ik de dingen dan gewoon een beetje simpeler maken. Want waarom maken mensen het elkaar zo moeilijk? Waarom wordt zoveel met een omweg gezegd? Waarom is het zo'n opgave om gewoon te voelen wat je nu echt wil? Waarom zeg je dingen die je eigenlijk niet wil zeggen? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ach, er zijn dagen en tijden waarop het leven uitermate licht voelt en waarop je volop geniet. Maar er zijn ook momenten die enkel vragen opleveren. Dagen die vooruit kruipen en waarop je liever niet zou voelen. En die dagen lukt het me niet altijd om hier te schrijven. En als ik dat dan wel doe, wil ik ook eerlijk zijn. Soms is het gewoon echt KAK...

Gelukkig gaan ook die dagen weer over. Zoals Thea Beckman het uitlegde met haar 'rad van fortuin'. Als je graankorreltje helemaal onderaan het rad zit, kan het niet anders dan terug naar boven gaan vroeg of laat... Gelukkig maar!