Lieve oma...

Na een hele tijd radiostilte ben ik er weer... Het loopt de laatste tijd allemaal niet zo vlotjes, vandaar mijn stilzwijgen. Het zit simpelweg allemaal niet zo mee. Ken je dat? Er gaat iets fout of je voelt je niet zo geweldig en alsof dat het startschot is, gaat vanaf dan alles mis. Ik ga jullie niet vervelen met een lijst van dingen die mis gegaan zijn, want die voelt veel te lang. En de grootste druppel kwam enkele dagen geleden toen mijn oma op een vreselijke manier in het ziekenhuis belandde.

Ik heb jullie al eens verteld over mijn oma. Een vrouw van 87 die nog enorm kranig is en zelfs als ze thuis met een longontsteking zat kwam ze mee met mij naar buiten om mijn nieuwe auto te bewonderen. Afgelopen jaar leerde ze mij en mijn zus en nichtjes met strakke hand naaien (lees hier) en toen ik ze enkele dagen geleden belde zei ze doodleuk dat ze in de tuin aan het werken was. "Het was toch niet koud zeker!" Een sterke vrouw met andere woorden die in mijn ogen vaak meer energie had dan ikzelf.

En die sterke vrouw ligt nu in het ziekenhuis, verlamd aan haar linkerkant en ze beseft nog niet wat er gebeurd is. Wij ook nog niet helemaal... Mijn hart brak toen ik haar zag liggen. En helemaal toen ze mijn naam zei, want de hele voormiddag dat ik bij haar was heeft ze hooguit vijf woorden gezegd... Ik was blij dat ze me herkende, maar ik ben echt een beetje bang voor het vervolg...

Ik hoef geen kadootjes of feesten, niks. Lieve oma, word gewoon beter...