maandag 21 november 2011

Formulier 437 of document C9754 of...?

Maandagmorgen 21 november en nog steeds geen bericht van de RVA. Ik begin zo langzamerhand een beetje achterdochtig te worden en dus bel ik naar de HVW om te horen hoe het zit met mijn dossier. Ongeveer een maand geleden kreeg ik een brief met als mededeling dat mijn dossier niet aanvaard werd wegens het ontbreken van een attest. Ik heb na mijn tijdelijk contract voor een jaar nog een maand halftijds gewerkt bij dezelfde werkgever. De reden daarvoor was simpel gezegd het afwerken van een lopend project. Ik heb destijds gebeld en langs alle kanten geïnformeerd naar de gevolgen daarvan. Uiteindelijk werd me verteld dat het geen probleem zou zijn als ik de juiste formulieren invulde. Ik kan alvast zeggen dat ik allergisch geworden ben aan 'de juiste formulieren'. Want uiteindelijk bleek ik de aangevraagde formulieren niet nodig te hebben, maar ontbrak er dus wel een attest dat duidelijk maakte waarom ik van voltijdse naar halftijdse arbeid gegaan was. Om een lang verhaal kort te maken: die extra maand halftijds heeft me enorm veel last gegeven!

Ongeveer drie weken geleden kreeg ik het juiste formulier van mijn toenmalige werkgever en ik belde de HVW om zeker te zijn. Een vrouw aan de telefoon vertelde me dat ik het formulier ook via email mocht doorsturen. Ideaal! Toen ik dus navraag deed naar de stand van zaken deze morgen sprong ik zo ongeveer uit mijn vel toen de vrouw aan de telefoon me zeer verbolgen vertelde dat zij wachten op het originele document. En ik wacht dus voor niks... Dat originele document ligt hier al drie weken en ik was er al lang mee langs gekomen als ik geweten had dat dat de bedoeling was.
'En mag ik het dan in de bus steken of moet ik wachten?' vroeg ik de vrouw en ik probeerde mijn ergernis zoveel mogelijk te verstoppen al denk ik niet dat dat me geweldig gelukt is.
'Je mag het in de bus steken, maar je moet weten dat we twee weken achterstand hebben met de post, dus als je wacht zal het veel sneller gaan...'
Twee weken achterstand met de post?!? Zucht! Ik ben dus maar naar ginder gefietst...

Ticketje pakken en al meteen een dilemma. Moet ik nu 'attesten' aanduiden of 'onvolledig dossier' of nog iets anders? Ik ging voor het eerste en probeerde niet op te merken dat het er afgeladen vol zat. Al snel bleek dat de reeks waar mijn nummer in zou komen snel ging, dus opnieuw werd ik achterdochtig... Ik kan nu toch niet plots geluk hebben? 'Positive thinking!', vermaande ik mezelf en pakte mijn boek en begon te lezen. En nog geen uur later bleek mijn positieve ingesteldheid te werken, want het was aan mij!
Te vroeg victorie gekraaid, want ik bleek toch het foute knopje aangeduid te hebben... Een vriendelijke vrouw wist me dat verontschuldigend te vertellen. Ze wilde het attest wel van me aannemen, maar dan moest ze het bij de post leggen en zou het dus ook een tweetal weken duren. Maar ze zou mijn nummertje mee in de wachtrij steken, zodat ik alvast niet voor niks gewacht had...

Ik probeerde het nog steeds tegen te gaan, maar de ergernissen kwamen nu in alle hevigheid naar boven. Want één voor één gingen plots alle mensen eten. Middagpauze. En ik had het koud (ze mogen de thermostaat daar wel enkele graadjes hoger zetten!) én ook een opkomend hongertje wakkerde de ergernis enkel aan. En dan heb ik het nog niet gehad over de wenende baby's, krijsende kinderen, stinkende mensen die te dicht zitten en stoeltjes die aan elkaar vasthangen...

Nog eens een kleine twee uur en 30 bladzijden later was het eindelijk aan mij! Ik legde de vrouw zo vriendelijk mogelijk uit dat ik wel wat teleurgesteld was wegens de boodschap van haar collega. Daarbij probeerde ik mijn volledige opleiding in de strijd te gooien. Collega niet afbreken, want dan kom ik nergens, blijven lachen en begrip opbrengen en opbouwende vragen stellen. Veel heeft het echter niet uitgehaald. Mijn attest is waar het drie weken geleden al had moeten zijn, maar ik weet nog steeds niet of het voldoende is.

Enkele impulsaankopen (eten, andere dingen kan ik me logischerwijs nog enkele weken niet permitteren) hebben hun bijdrage geleverd, want nu zit ik met een lekkere muntthee en een gebakje achter mijn computer en ebt de ergernis langzaam weg. Soms helpt een gebakje en bloggewijs eens goed kunnen zagen me prima verder!

2 opmerkingen:

  1. Sofie, zo herkenbaar.. ergernis, aachh.. dit zijn de momenten die me echt woest kunnen maken! en toch vriendelijk glimlachen tegen de papieren mevrouwen..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De onverschiigheid van bedienden kanwel heeééél ver gaan.Nu moet ge nog eens vreemdeling zijn !
    Enfin, einde goed alles goed !en wat wereldwijsheid verder

    BeantwoordenVerwijderen