zondag 20 november 2011

"Ik ben een tram, ik ben een tram..."

Ik weet het ik schrijf de laatste tijd minder op m'n blog en ik vroeg me ook af waarom dat precies was. 't Is namelijk niet zo dat ik de laatste weken amper thuis ben ofzo... En toen bedacht ik me dat net dat de reden is. Want als ik hier hele dagen huisvrouw loop te spelen, gebeurt er nu eenmaal minder om over te berichten. En ik ben er zeker van dat jullie niet zitten wachten op mijn dagelijkse 'dit-heb-ik-vandaag-gedaan-lijstje'. Daar zou dan echt voornamelijk huishoudelijke rommel opstaan en vermits ik daar sowieso al een hekel aan heb, ga ik er niet ook nog eens over schrijven. Of toch zo minimaal mogelijk. Maar daardoor hebt u dus minder lectuur...

De laatste dagen kan ik weer wel wat vertellen. Ik kreeg namelijk moeder en zus op bezoek en  we hebben een theekransje gehouden. Gepensioneerden en werklozen hebben alvast tijd zat en zuslief sloot zich daar voor de verandering eens bij aan. Spelletje gespeeld, wat geroddeld over de achterban en natuurlijk ook plannen gemaakt voor toekomstige theekransjes of uitstappen van de 'vrouwenbond'.

En vrijdag heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt voor een heuse uitstap met de auto in m'n eentje inclusief alleen tanken, wat ook een 'first' was... Ik ben op de plek van bestemming geraakt en ook terug, maar toch niet zonder de nodige stressmomentjes. Een voorbeeld: Ik rij op de singel richting sportpaleis en sta plots muurvast in een file op het rechter rijvlak. Geen idee of het 'gewoon vrijdag' was of er iets aan de gang was in het sportpaleis. Ik heb echter niet zoveel geduld en dus probeerde ik te manoeuvreren naar het linker rijvak, want van daaruit kon ik 'ontsnappen'. Terugdraaien richting Borgerhout om dan een U-turn te doen aan het licht en af te slaan richting Deurne. Zo kon ik alvast het sportpaleis mijden. Maar plots bleek die weg grotendeels afgesloten. Er stond een bord bij 'handelaars bereikbaar' en dus interpreteerde ik dat als 'je mag hier door'. Met mij enkele anderen en dus was ik me van geen kwaad bewust tot ik de trambarreel zag. Weet je wel, zo'n horizontale barreel met banden aan die eigenlijk enkel voor trams bedoeld zijn... Klein stresske dus, vooral omdat ik vooraan reed. Achter mij een hele sliert, maar voor mij niemand. Ik stopte dus en van de schrik begon ik spontaan hardop te praten. De auto achter mij besloot alvast zijn kans te wagen en ging heel voorzichtig door dat ding. Toen hij er bijna doorwas, gaf hij gas waardoor die barreel alle kanten op ging. Ik kon dus best even wachten... Uiteindelijk ben ik er met een klein hartje vervolgens ook doorgereden.
Maar goed, het was een geslaagde rit, want mijn grootouders en tante waren blij met het bezoekje en ik ben min of meer veilig thuis geraakt. Het alleen rijden ging me eigenlijk betrekkelijk goed af. Ik was langs de andere kant ook wel blij toen ik geparkeerd en al terug naar huis wandelde...

Het heeft me goed gedaan om even vanalles te doen, want de laatste tijd loop ik af en toe de muren op. Ik 'moet' vanalles doen, maar mijn gebruikelijke hoeveelheid energie is een beetje zoek. Ik heb geen idee hoe dat komt, maar ik geraak niet waar ik wil geraken. Al mijn projectjes, plannen en ideeën die ik zou kunnen uitwerken blijven liggen of in mijn hoofd zitten. De wil is er, maar als het erop aan komt, vind ik telkens andere onzinnige dingen om te doen... Zeer frustrerend! En elke dag denk ik: 'Morgen ga ik...'. Uitstelgedrag met een tot nu toe grotendeels onbekende oorzaak. Het wordt ook enkel erger als ik me bedenk wat ik allemaal al had kunnen doen in al die tijd. Help!

Dus... ik stel voor dat u alvast plant wanneer u hier op bezoek komt of mij bij u thuis uitnodigt of een andere activiteit bedenkt wanneer u meer lectuur wenst. Willen we dat afspreken?

2 opmerkingen:

  1. Een goeie psychologe raadplegen zou u misschienkunnen helpen ha,ha,ha

    BeantwoordenVerwijderen
  2. :-) Indeed... Ach een chirurg kan zichzelf ook niet opereren hé!

    BeantwoordenVerwijderen