Po-kie!

Ondertussen is er weer zoveel gebeurd dat ik niet weet waar te beginnen... Met pizza tijdens de middag sloot ik Leuven definitief af. Mijn zoektocht naar iets nieuws staat echter nog geen meter verder. De vacatures kan ik op één hand tellen en eigenlijk is zelfs dat overdreven. Ik hoef niet eens te tellen, want het was er ééntje tot hiertoe en niet eens iets 'bruikbaars'. Ik zit dus voorlopig nog niet meteen in het stadium van brieven schrijven en gesprekken doen.

En vermits ik nu niet bepaald goed ben in 'niets doen' of geen 'zittend gat' heb, ben ik altijd wel met iets bezig. Rijlessen, mijn grootouders vereren met een bezoekje, naar Gent voor de les (opleiding contextuele therapie) of lezen ter voorbereiding van diezelfde lessen. En ik hou wel van afwisseling dus gisteren een dagje babysitten op mijn petekind zag ik meteen zitten.
Hij zit tegenwoordig af en toe in een soort 'peuterpuberteit'. Doorgaans een vrolijk en eigenlijk makkelijk kind, maar gisteren zat het er soms even tegen. Ik illustreer dit met een voorbeeldje.
Etenstijd en hij staat letterlijk op en neer te springen van voorpret terwijl ik het eten op tafel wil zetten en wanneer ik hem dan op mijn schoot wil zetten, loopt het plots mis. Krijsen alsof ik hem net zwaar mishandeld heb en zich laten vallen op de grond. Het duurt even voor ik door heb dat hij gewoon zelf op de bank wil zitten en niet op mijn schoot. Geen probleem, alleen komt zijn hoofd dan amper over de tafel maar dan kijkt hij naar mij met diezelfde blik: 'Geen probleem...' Twee seconden duurt het en hij zit weer vrolijk te eten en lachen en natuurlijk zit zijn gezicht meteen onder de etensresten. Zo hoort dat...

En twintig minuutjes later hebben we een gelijkaardig voorval wanneer ik zijn pamper wil verversen. Dan ben ik wel iets strenger om te vermijden dat mijn bed vol pamperinhoud hangt... Ik probeerde dus in eerste instantie gewoon zijn broek uit te doen en dat resulteerde al in serieus getier. Hij weigerde botweg om op zijn rug te gaan liggen. Van het moment dat ik los liet stopte het gekrijs en was er weer meteen een brede lach, maar wanneer ik hem vraag om even op zijn rug te draaien gebeurt er niets en bij de minste poging start de sirene opnieuw. Schizofreen manneke! En hij snapt alles prima hoor, al  brengt een poging tot uitleg me tot hiertoe niet echt veel verder...

We zijn wel verder geraakt met het leren van mijn naam! Voorlopig zegt hij 'Po-kie'. Ok, er is nog werkt aan de winkel, maar met Po-kie ben ik al heel blij. Hij zegt het wel enkel wanneer ik mezelf op het fototoestel toon. Dat gaat dan als volgt:
'Wie is dit?'
'Bo!'
'En dit?'
'Po-kie!'
Wanneer ik gewoon naar mezelf wijs, werkt dat gek genoeg nog niet. Dan kijkt hij me aan alsof ik hem net gevraagd heb om de vierkantswortel van 17578 te berekenen... Ik besloot vervolgens een tussenstap te testen en ging samen met hem voor de spiegel staan en dan werkt het wel. Volgende les gaan we voor 'Po-kie!' in real life!