Het regent... ik 'regen'...

Ik had vandaag goed ingezet met mijn mooie maar te kleine botten aan, bijpassende paraplu (bolletjes)! Vrolijk wandelde ik naar de bakker. Ik heb geen enkele plas overgeslagen en dan wordt regen eigenlijk best leuk. Al snel ontdekte ik echter de minder leuke kant van regen...

Toen ik wat later met de auto vertrok, was het me al snel duidelijk dat de auto niet in dezelfde gemoedstoestand als ik verkeerde. Hij startte heel moeilijk, maar goed dat heb je wel met oude auto's. Daar bleef het echter niet bij. Meestal gaat het meteen beter als ik even aan het rijden ben, maar dat was nu niet het geval... Integendeel. Hij schokte en ging niet echt vlotter nadat ik een stukje door had kunnen rijden. Ik overwoog om terug te draaien, maar dat bleek te laat. Na een laatste krachtinspanning, gaf hij het op en viel hij stil... midden op de Herentalsebaan. Auto's die toeterden en me nog zenuwachtiger maakten en alsof dat nog niet erg genoeg was, hoorde ik achter mij een ambulance die ik ook langs wilde. Stress! Ik stapte uit en probeerde als een' kieke zonder kop' in m'n eentje de auto wat verder naar een parkeerplek te krijgen. Dat lukte letterlijk en figuurlijk voor geen meter, maar gelukkig stopte er snel een auto en een vriendelijk koppel hielp me de auto opzij te duwen.

Daar stond ik dan... Ironisch genoeg net tegenover 'mevrouw Leemans'. Aan goede kredieten zou ik echter weinig hebben, want precies daar en op dat moment besloot ik dat het genoeg geweest was en dat ik de auto weg zou doen. Een auto is handig en een oude auto met cassettespeler en een karakter is stoer en retro en ik was er best fier op. Mijn allereerste autootje... Maar het is vooral ook duur en een gedoe.

Mijn stoere retro auto...

Wat nu? Ik belde dus al maar naar mijn oorspronkelijke bestemming, want daar zou ik duidelijk niet geraken. Mijn schoonbroer wist me te vertellen dat het waarschijnlijk door de regen kwam dat mijn autootje niet meer wilde. Lap! En ik vond die regen vanmorgen nog zo gezellig!
Ik probeerde dan maar een aantal mensen te bellen waarvan ik hoopte dat ze me verder zouden kunnen helpen. Tevergeefs, want niemand pakte op. En hoe stoer ik me vroeger kon voelen in die auto, zo verdrietig voelde ik me nu... Verdrietig en heel erg alleen.

Hoe zoiets doms zo confronterend kan zijn! Daar zat ik dan. Alleen in een kapotte auto en geen idee wat ik nu moest doen. Ik kon zelfs niet meer bedenken of ik nu wel of niet goed geparkeerd stond om de auto daar te laten staan. Gsm op het laatste streepje en een oeverloos gevoel van 'alleen op de wereld'... En plots voelde het alsof ik in één keer overvallen werd door al het verdriet waar ik de afgelopen maanden doorgegaan was. Ik kon nog maar aan één ding denken en dat was zo snel mogelijk thuis geraken voor de dijk zou breken. Tijdens de tramrit naar huis kwamen er al serieuze barsten in de dijk bv. toen ik toch iemand aan de lijn kreeg die me kon helpen en al helemaal toen diezelfde persoon al aan mijn deur stond om de autosleutel op te pikken wanneer ik aan kwam wandelen

Toen ik de deur achter me dichtdeed, brak de dijk... Ik zakte op de grond met mijn rug tegen de deur en heb het gewoon laten komen. Tot snikken toe.
En het leek wel alsof er geen eind aan kwam, al leerde ik doorheen de dag ook dat 'alleen' toch relatief is. De mensen die ik niet had kunnen bereiken belden nadien allemaal zelf. Mijn broer deed me zelfs opnieuw wenen omdat ik het zo lief vond wat hij allemaal voorstelde en voor mij wilde doen...
Alleen ben ik dus niet. Niet echt.

Ondertussen heeft mijn gevoel zich toch feilloos aan het regenweer aangepast. 's Morgens ging ik er nog vrolijk tegenin, maar nu 'regen' ik al een hele dag mee en zijn alle plannen in het water gevallen. Er zijn zo van die dagen... En op zo'n dagen luister ik soms naar dit liedje. De oude auto's passen er trouwens perfect bij!

Gelukkig durf ik nu al eens waterig glimlachen en het cliché zegt dat hierna zonneschijn komt. En tot het zover is, herhaal ik matragewijs 'you're not alone' in mijn hoofd...