Is er echt niemand zoals ik?

De dag is niet op zijn best gestart. Ik werd wakker en de energie was ver zoek. In eerste instantie stak ik het op diezelfde 'goesting' die mij al een tijdje parten speelt. Maar al snel bleek dat het meer was dan dat. Ik ben de trap afgestrompeld en verder dan de zetel ben ik niet geraakt. Keelpijn, hoofdpijn, warm en koud... Ziek dus. In eerste instantie vond ik dat, gegeven die 'goesting' waarover ik het net had, niet eens zo erg. Een dagje lezen, thee drinken en filmpjes zien stond me wel aan. Maar twee bladzijden verder in mijn boek lezen ben ik opnieuw in slaap gevallen. Tot vier uur 's middags. Er was dus wel degelijk wat aan de hand...

Nu weet ik niet of jullie toevallig de reactie op mijn vorige blogtekstje gelezen hebben. Ik wel. En toen ik wakker werd dacht ik dus meteen '15:16 is al gepasseerd!'. Ik heb dus vliegensvlug (gezien mijn huidige staat was dat minder snel als het klinkt) mijn computer aangezet en ik ben op zoek gegaan naar een mailtje. En ja hoor. Niet alleen een mailtje, er zat een ware opdracht in dat mailtje. En als u mij wat kent, dan weet u dat mijn nieuwsgierigheid, mijn fantasie en mijn adoratie voor Amélie-Poulin-achtige verhalen reusachtig en altijd aanwezig zijn. Zelfs als ik ziek in de zetel lig.
De opdracht hield in dat ik met een kort fietstochtje een pakje kon vinden dat speciaal aan mij gericht was. Tja... ziek of niet, dan kan ik niet anders.
Een tijdje geleden had ik het trouwens met enkele vrienden over ijdelheid en tot mijn grote verbazing kreeg ik een score van 8/10 van hen. Ondanks mijn protesten wilden ze er helemaal niets af doen. In hun ogen ben ik dus best ijdel. Ik heb een liefde voor kleurrijke kleren en ja ik vind het leuk dat die bij elkaar passen. Maar ik schmink me zelden of nooit, sta nooit langer dan 3 minuten voor de spiegel en kam niet eens elke morgen mijn haar. Ik vind mezelf met andere woorden helemaal niet ijdel. En vandaag kan ik dat nog eens onderstrepen. Ik ben namelijk in mijn pyjama m'n fiets opgesprongen. Geen combinaties, geen oorbellen, geen mooie kleren, niks.

Na wat zoekwerk vond ik dit prachtige boekje, ingepakt in een plastieken zak en daarin nog eens in een papieren zakje met een kaartje aan, waar op stond: 'voor Sofie'.

Ik stond langs de kant van de weg, in mijn pyjama, tussen de bladeren die ik net opzij geveegd had om het zakje te vinden, te glunderen als een klein kind. Ik heb niet eens gemerkt of er auto's of bussen ofzo voorbij gereden zijn. Ik was helemaal in dat ene moment. Dat iemand de moeite gedaan heeft om speciaal voor mij zo'n prachtig boekje uit te kiezen, er iets persoonlijks in te schrijven (en wat dat blijft deze keer helemaal voor mij!) en er een hele zoektocht aan te hangen... Geweldig!
En zo kreeg deze mistroostige, energieloze dag plots heel wat meer kleur. Bedankt daarvoor Mister Big...