woensdag 17 oktober 2012

Mission accomplished!

Woensdag 17 oktober. Een memorabele dag. Niet alleen is het vandaag mijn zus haar verjaardag, maar er stond ook al bijna twee maand 'rijexamen' in mijn agenda. En dat wist niemand. Ik kreeg wel af en toe vragen en sommige mensen probeerden me er zelfs gewoon in te luizen zodat ik het zou verklappen, maar het is niemand gelukt. Na! Ik heb mijn lippen stijf op elkaar gehouden. En dus heb ik enkele vrienden die mij al een maand lang at random geluk wensen. Leuk hé? Daar werd ik echt blij van! Ik ga dus nog zo af en toe eens iets geheim houden denk ik.

Vanmorgen voelde ik me toch weer een beetje 16... Ik denk dat ik ongeveer tien keer op één voormiddag naar het toilet gegaan ben en dat ik hetzelfde blad ter voorbereiding van het examen minstens 20 keer gelezen heb. En vervolgens liep ik rond te ijsberen en mezelf gerust te stellen. Ik rij ondertussen al ongeveer een jaar met de auto. Alleen. Ik kan het dus wel. Ik ben geen 18 meer. Ik kan parkeren, zelfs met ne stokoude volvo zonder servostuur. Ik ben er klaar voor. Ik heb eerst nog twee uur les, dus geen paniek. Ik heb tijd om te wennen. Komt goed.

Enkele monologen en mantra's verder was het tijd om te vertrekken en dus wandelde ik wat later richting de parkeergarage van de rijschool met de instructeur naast mij. Natuurlijk floepte de lampjes van de auto die het moeilijkst geparkeerd stond aan, wat had je gedacht? Maar het was les, geen probleem! I can handle it...  Ik was blij dat ik nog twee uur les had, want het is toch iets heel anders rijden in nen oude volvo of ne redelijk moderne clio. Zowel het gasgeven, schakelen als parkeren waren plots zoveel 'makkelijker' en 'gevoeliger' dat ik af en toe nogal enthousiast bleek.
Maar al bij al ging het prima en ik werd eigenlijk echt rustig. Tegen dat we richting examencentrum moesten rijden was ik er helemaal gerust in. Even naar het toilet, nog een babbeltje slagen met mijn instructeur en haar collega,... Het andere meisje dat examen kwam doen, was net zoals alle anderen niet alleen pakken jonger, maar ook bloednerveus. En gek genoeg maakte dat mij enkel rustiger. Dat veranderde echter nogal plots toen de examinator ons kwam halen. Ik hoorde in alles strikvragen en pijnigde mijn hersens zo over onnodige dingen dat ik zijn eerste vraag 'Ga maar langs voor naar buiten en zo om naar de parking.' al bijna zag als een examenopgave én een strikvraag. Mocht je daar misschien niet lopen?

'Rustig Sofie...' zei een stemmetje in mijn hoofd, terwijl ik even later de auto startte en overduidelijk in mijn spiegels keek om te vertrekken. Die spiegels zijn belangrijk, dat was mij al voldoende op het hart gedrukt en dus keek ik daar ook vaak in en een beetje overdreven duidelijk zodat hij het zeker zou opmerken. Alleen zag ik  elke keer dat ik dat deed de examinator zitten. Logisch, maar dat maakte mij geleidelijk aan even nerveus als mijn collega's voordien. Alsof ik even de setting vergeten was en daar nu om de 5 seconden de harde werkelijkheid in de hoedanigheid van 'examinator'. Ik probeerde weer kalm te worden, herhaalde enkele mantra's in mijn hoofd en plots... moest ik hard remmen voor een zebrapad, want er stond een oud vrouwtje op de stoep te wachten. Er stonden auto's en een busje tot net voor het zebrapad geparkeerd, waardoor ik die vrouw niet gezien had. Ik zei dan ook nog eens hardop: 'Oh nee, shit, die had ik niet gezien!' Ik kon mijn tong er wel afbijten. De moed zonk me meteen in de schoenen en ik vreesde dat het afgelopen was. Er werd ook niets gezegd, wat een hele vreemde sfeer teweeg bracht. Ik berustte gelukkig snel in mijn lot en heb me helemaal herpakt. Gewoon een knop omgedraaien! Ik kon rijden en ik zou het tonen ook! Niet nog eens die zever. Het parkeren ging vervolgens prima, het keren in de straat was zelfs niet in de gemakkelijkste straat, maar ook dat deed ik prima en ik heb zelden zoveel in alle spiegels gekeken...

Parkeren deed ik iets minder opzichtig...

Toen ik opnieuw het examencentrum opreed wist echt niet goed wat te verwachten. De examinator verloste me echter snel uit mijn lijden en sprak de gevleugelde woorden: "Het was voldoende, u bent erdoor, maar wa was da met da madammeke seg!?". Achteraf wist mijn instructeur te zeggen dat ik goed gereden had, dat de examinator dat ook vond en ze zei er nog bij: 'Want ge had ni de gemakkelijkste, verre van!' Wat was ik blij dat ik dat pas op het einde hoorde... En nu kan ik dus iedereen fier vertellen dat ik nooit meer met een L hoef te rijden, dat ik in het weekend weer na tien uur buiten mag en... dat ik mijn auto opnieuw kan verkopen, want 'mission accomplished'! Dedju!

1 opmerking:

  1. Geweldig!!!Enjoy the club!!!
    Had altijd gedacht dat jij er direct door zou zijn!!!

    BeantwoordenVerwijderen