Lieve mensen met kinderen...
En vooral lieve mensen met kleine kindjes en baby's...
Jullie zijn met teveel! Jullie zijn de laatste jaren zo exponentieel gegroeid én zo overweldigend aanwezig dat ik er schrik van krijg. Het lijkt wel alsof de tijd bij jullie sneller gaat dan bij mij. En hij gaat hier al zo snel! Ik kan dus niet meer volgen. Soms wist ik amper dat iemand zwanger was en is er weeral een mini mensje bijgekomen.
Akkoord, ik ben op een leeftijd gekomen dat zo'n dingen wel eens gebeuren, maar zijn jullie met z'n allen nu niet een beetje aan het overdrijven? Ik sta namelijk enorm veel babybezoeken, proficiatkaartjes, originele kadootjes en geïnteresseerde vragen achter. Hiervoor mijn oprechte excuses...
In 'my defence' alvast:'trop c'est trop'! Maar eerlijk is eerlijk ik moet ook toegeven dat ik jullie af en toe ook echt genegeerd heb of half bewust uitgesteld of vergeten ben. Ook daarvoor mijn oprechte excuses. Het was niet alleen te snel en te veel, het was af en toe ook simpelweg heel confronterend...
Ik begon deze blog ooit in de nasleep van een kleine 'dertigers crisis' (en dat is zacht uitgedrukt). Er is mij namelijk ooit verteld dat ik mijn eerste kindje best voor m'n 30 kon krijgen. Een niet al te vrijblijvende mededeling... Zeker niet als die van de dokter komt. En ergens is die zin blijven hangen.
Toen mijn 30ste verjaardag naderde was ik verschrikkelijk onrustig. Ik brak mijn relatie af, kocht een huis, zegde mijn toenmalige job op en... ik bleef onrustig. Ik vond mijn draai niet en wilde niet verjaren. Ik gaf dat jaar dan ook geen feestje. Wel stuurde ik een brief naar 30 vrienden om hen te zeggen dat ik hen graag zag. Ik vroeg hen ook om me geen kadootje te geven, maar als ze daar zin in hadden iets te knutselen of iets van zichzelf te geven om aan een grote muur te hangen. Mijn symbolische mijlpaal kon ik op die manier letterlijk vorm geven. Er hangt ondertussen heel wat aan die muur, maar net zoals ik de baby's vergat of uitstelde, geraakten ook heel wat projectjes niet tot in Merksem. Bij deze vergeef ik u dat met veel begrip! Het is niet simpel meedraaien in deze hectische tijden met alles wat van je verwacht wordt.
Misschien begrijpt u nu ook beter waarom ik het wel eens lastig heb met babybezoeken, met kaartjes en kleertjes en alles wat daarbij hoort. Er zijn voorlopig maar drie kindjes op deze wereld waar ik altijd graag naartoe ga en dat zijn mijn petekindjes Bo en Senna en mijn neefje Fil. Voor hen ben ik ook echt iemand die ertoe doet. Ik heb een rol en dat troost me. Ik ben alvast meter en tante! Ik heb me neergelegd bij wat er is en wat er niet is, wat er ooit nog komt of niet komt.
En weet je wat ik dan geweldig vind? Ik beloofde al een hele tijd om langs te gaan bij een vriend van mij die papa geworden is enkele maanden geleden. Eén van de vele beloftes... Het is mij nog steeds niet gelukt. Gisteren ging plots de bel en toen ik open deed, stond daar diezelfde vriend met zijn zoontje op de arm. "Als jij niet tot bij mij geraakt dan kom ik toch gewoon naar jou!"
Geweldig... Zo kan het ook! Heerlijk rock 'n roll en no-nonsense...
Dus lieve mensen met kinderen en baby's, zullen we afspreken dat jullie het mij niet kwalijk nemen dat ik (nog) niet op bezoek kwam (kom) bij jullie baby's? Dan neem ik het jullie niet kwalijk dat jullie je baby's niet komen voorstellen aan mij! Afgesproken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten