Expecting the unexpected...

Met een bende psychologen en therapeuten is een teamdag toch altijd een beetje spannend. Anders dan anders... Ik heb jaren lang teamdagen georganiseerd en gedaan, ook al met mijn eigen teams, maar toch... Therapeuten hebben namelijk al eens de neiging om mensen en dingen wat te analyseren, om moeilijke vragen te stellen en om los je ziel in te willen kijken. Soms...
Ik werk er ondertussen al bijna een half jaar, maar in dit team zit ik eigenlijk nog maar een paar maanden. Ik ben dus nieuw en moet m'n plek in het team nog wat zien te vinden. Ik had samen met een collega bedacht hoe we de dag in konden kleden en achteraf bleek (zoals verwacht) dat we met één opdracht meer dan voldoende input hadden!
De opdracht was: maak een collage over jezelf. Stel jezelf dus voor aan de hand van een collega. Eén collage over jezelf in het dagdagelijkse leven en ééntje over jezelf op het werk.
Terwijl iedereen zich vol overgave in de boekskes gestort had, kwam ik plots twee vrienden tegen in diezelfde boekskes! Maak da nu mee! Tja, ik kon niet anders dan die ook uitknippen natuurlijk... What are the chances? Als u goed kijkt, ziet u in de linker hoek onderaan twee bekenden blinken.

Dit ben ik...

Dit ben ik op het werk...

En al knippend en plakkend bedacht ik me: 'Dit is eigenlijk best leuk! Waarom doe ik zoiets niet vaker?'. Ok, ik ben wel af en toe creatief bezig, maar gewoon knippen in de boekskes en een collage maken die op dat moment past en niet weet-ik-veel-wat hoeft te zijn, is eigenlijk echt rustgevend. Ik was ook best content met het resultaat. Misschien heeft dat wel iets te maken met mijn doorgaans hoge lat en hoge verwachtingen. En soms denk ik zo lang na over iets, dat ik het eigenlijk 'dood denk'. Loslaten, ik ben er niet altijd een krak in. En nu heb ik gewoon geplakt en gezocht en geknipt zonder al te veel na te denken en plots was er een collage. Ja, die psychologen en therapeuten: analyseren hoeft dus duidelijk niet altijd! En een teamdag kan dus ook hier heerlijk relaxed zijn... Laten we die lat dus maar eens af en toe wat lager leggen, niet?