Als je dag in dag uit geacht wordt om na te denken over de beweegredenen van allerlei mensen en bovenal van jezelf, je doen en je laten dan wordt dat wel eens teveel. Tenminste, dat merkte ik tijdens de derde opleidingsdag. De 'goesting' was ver zoek, wat deels te maken had met een lastige boodschap die ik moest geven. Je kan het je namelijk niet veroorloven in een opleiding om therapeut te worden om bepaalde dingen met betrekking tot je opleiders of collega's niet te zeggen. En ik zat met een probleempje richting mijn opleiders...
Met een ei in mijn broek wachtte ik tot het mijn beurt was. Ik had me nog zo voorgenomen om geen traan te laten, maar dat was natuurlijk tevergeefs. Ik vrees dat enkel de spanning of de stress me al de das om deed. Ik was amper begonnen of mijn stem trilde al. Zeer irritant! Maar goed, even later was het gezegd. En ik kon weer ademen.
Maar wat later kregen we een film voorgeschoteld en ook daar vloeiden de tranen opnieuw rijkelijk. En plots had ik het even gehad met al die gevoelens, al dat wroeten in jezelf en dan vooral op de pijne plekken. Ik wilde niet meer bedenken waarom dingen me raakten of wat iets wilde zeggen of waarom iemand iets deed. Ik wilde gewoon eens goed vloeken, niet nadenken (Misschien ben ik daarom wel af en toe zo impulsief?) en rebelleren tegen al het 'zeemzoete psychologengewauwel'... En dat gevoel kwam op een hoogtepunt toen we ons huiswerk kregen: 'Schrijf een haiku over verbinding.'. En dus ging de empathie even uit. Helemaal uit. Ik rebelleerde als een klein kind en vond een haiku belachelijk en stom en de opdracht nog stommer! Een haiku!
Af en toe vloeken en rebelleren en niet empathisch zijn is helemaal ok. Dat zeg ik ook tegen mijn cliënten. Af en toe is dat simpelweg nodig. En het lucht op.
En dus was ik na een dagje vloeken rebelleren en lastig doen weer helemaal klaar om empathisch te zijn. Om een haiku te schrijven nog net niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten