Angeline, m'n blonde sexmachine...

Zaterdag was nochtans goed begonnen. Ik kon een beetje uitslapen en kreeg mijn oudste petekind op bezoek. Bo vloog als een wervelwind door het huis tot hij zo moe was dat hij, zelfs zonder al te veel zingen, in slaap viel in mijn reuzegroot bed. En het eerste wat hij deed als hij wakker werd, was mij een dikke knuffel geven. Je kan zo'n kind toch niet niet graag zien?!?

's Avonds fietste ik dus goed gezind richting Borgerhout. Ik ging met een vriendin kijken naar een toneelstuk waar een andere vriendin in meespeelde. Nadat ik nog even vriendin nr 1 geholpen had met het opnieuw installeren van haar bed na een grondige opfrisbeurt van de vloeren trokken we richting Kempen, naar vriendin nr 2. Jep, toneel uit de Kempen, dat kan alleen maar amusement geven!
We werden alleszins verwacht en we mochten meteen ook helemaal vooraan gaan zitten aan tafel 2. Spannend! We waanden ons een beetje in een aflevering van 'het leven zoals het is...'. Op sommige vlakken leek de tijd daar wat stil te staan. Ik voelde me een beetje een indringer uit 'the big city'. Het dialect, de kleding, de mensen die met de hele familie kwamen kijken, de commentaar die gegeven werd, alles gewoon.  Ik genoot. Betere tv is er toch niet, zeker?

Het stuk zelf was een pak zwaarder en serieuzer dan we verwacht hadden met thema's zoals dementie en incest. Maar op zich hadden ze het wel mooi in beeld gebracht en ons weten boeien tot op het eind. Ook onze tafelgenoten hebben dat gedaan met de opmerkingen o.a. over hun nonkel die mee speelde. 'Hij kan toch echt wel zingen, jom!' en 'Hie zitte ze mis, jom, da hemme ze al gezei!' Mijn Kempisch (geschreven én gesproken) is niet zo geweldig, maar ik kan u verzekeren dat het sappig klonk! Voor wie wil gaan kijken: Elixir d'Anvers!

Na het stuk was het plots gedaan met mij. Om een onverklaarbare reden wilde mijn lijf niet meer mee. Ik was zo misselijk als een krab (waarom zeggen ze dat eigenlijk?). En dus heb ik me af en toe even in de toiletten terug getrokken... Gênant! Vriendin nr 2 raadde me aan een Elixirke te drinken,  want 'dat helpt bij paarden heel goed', maar alleen al dat zinnetje deed me huiveren en weer mottig worden...
Ik zag naar huis fietsen niet meer zo zitten, dus gelukkig wilde vriendin nr 1 me een lift geven. In de auto had ik een plastieken zakje vast en zat diezelfde vriendin nr 1 luid mee te zingen met de radio. Ik was niet in staat een gesprek op gang te houden en zij was zo moe dat ze bang was dat ze anders in zou dommelen. En dus spraken we af dat zij mee zou zingen met de radio en wanneer ze daarmee stopte, maande ik haar aan verder te zingen. Dat kon ik nog net. En zo zong zij plots uit volle borst: 'Angeline, m'n blonde sexmachine...'

Daar zaten we dan... Middernacht. De ene zo misselijk als iets, geconcentreerd op een plastiek zakje en de andere zo moe als iets, geconcentreerd op een blonde sexmachine... Moest ik op dat moment in staat geweest zijn om te lachen, dan had ik dat ongetwijfeld gedaan.

We hebben het allebei gehaald al kan ik niet zeggen dat ik de rest van de nacht even succesvol was. Gelukkig durf ik vandaag alweer een beetje soep en een toastje eten. Soms kunnen je doelen voor een dag of voor een autorit geweldig simpel zijn. En dat is maar goed ook.