Chicken run!

Maandag is nooit mijn favoriete dag geweest en vandaag al helemaal niet. Ik heb één van de meest nutteloze vormingen ever achter de rug... Maar ja, die moeten er ook zijn want anders kan je nooit zeggen dat een vorming echt interessant of retegoed was. Die slechte hebben we bij deze dus alvast gehad, nu mogen er weer van de betere soort komen...

Ik heb mezelf 's avonds dan maar getrakteerd op een dame blanche mét aardbeien. Hmmmm... En terwijl ik me even voor de tv nestelde (af en toe mag dat!), hoorde ik plots een vreemd geluid. Nu moet u weten dat ik wel wat gewoon ben. Ik heb namelijk buren die 'geluid' in het algemeen niet schuwen. Ik weet eigenlijk niet of er wel iets is dat ze schuwen. Die komen soms op de gekste momenten aanbellen met de meest waanzinnige vragen, zoals 'Mevrouw, mijn schoen ligt op uw dak!' Lastig... Zeker als je hoopte op leuk onverwacht bezoek en je in plaats daarvan de ladder kan zoeken om het dak op te kruipen...
Dit weekend belden ze aan met de vraag of ik een fietspomp had en ik schoot in de lach. 'Toch niet zo'n gekke vraag?' hoor ik denken. Nee, klopt, maar wel grappig als je 'Bang' van Johan Petit gezien hebt... In Borgerhout is het blijkbaar heel normaal om te komen bellen voor een fietspomp. Wat dat betreft lijkt Merksem dus toch wel op Borgerhout! Nice... Even later zat ik op de stoep fietsbanden op te pompen met met goeie pomp onder het toeziend oog van zeven kinderen rondom mij. Ik heb (nog) geen 'marokkanenpoemp'... Moet ik dat dan trouwens een' romazigeunerpomp' noemen hier?

Maar goed, een vreemd geluid dus! Ik zette meteen de tv op pauze en hoorde het geluid weer. Het klonk een beetje als iemand die op een soort fluitje blaast en ook redelijk dichtbij. Ik wandelde op mijn tippen (echt hé!) door het huis en deed stil de achterdeur open (dat klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid gaat...) en wat zie ik? Een mini kipje dat op de tuinbank op het terras zit. Dat beest verschoot minstens even hard als ik en schoot dus de tuin in. Ik wandelde wat verder om beter te kunnen kijken en zag zo twee kopjes over de schutting van de buren twee huizen verder.
'Zit de kip bij u?'
'Euh..., ja!'
'Wacht, ik zal even bij de buren gaan bellen, want die zijn al de hele middag hun kip aan't zoeken!'
Ik ben doorgaans best stoer, maar toch betrapte ik mezelf erop dat ik niet stond te trappelen om dat beestje zelf te pakken en dus ging ik mee de buren bellen...

De dochter van de bomma twee huizen verder, hare zoon van een jaar of elf, de mama van drie huizen verder, haar zoontje van pakweg vijf en ikke... En raden wie de kip ging vangen? Indeed, het manneke van vijf. Heel enthousiast (want zijn kip was eindelijk terecht!) vloog hij mijn tuin in en gooide hij zich letterlijk op de grond, maar hij was telkens te laat. Ik gaf hem een doos en dan begon hij die maar naar dat beest te gooien. Even enthousiast. Schoot niet op natuurlijk en dus besloot ik versterking te halen, maar niemand zag het echt zitten om dat mini kipje te vangen... en papa was naar het oudercontact. Verdekke!

Dan hebben we maar afgesproken dat de stoere papa mocht komen bellen als hij terug was. Ik stond nog wat na te praten met de dochter van de bomma en hare zoon, wanneer die laatste plots zegt: 'Oh, dat is zo mooi!'. Moeder en ik kijken niet begrijpend naar de bewonderende elfjarige en wat bleek? Hij had het over mijne living! Leuk toch zo'n burenonderonsje ten gevolge van een ontsnapte kip? En leuk dat een kind van pakweg elf mijne living 'mooi' vind... 'En zo groot!' voegde hij er met grote ogen aan toe. Ja, zo leer je de buren weer wat beter kennen en omgekeerd! Je buitensluiten is een optie (lees hier), maar een verloren kip kan dus even goed!

Wat later kwam papa aangewandeld en stond de hele reutemeteut plots in mijn donker tuinkot te turen, want daar zou het beestje in verdwenen zijn. Gewapend met 'n petzl en een lampion (eerder mooi, niet zo handig), probeerde ik wat bij te lichten. Vliegende veren, dozen en zakken die alle kanten op vlogen, kinderen en ik die af en toe een beetje gilden en een vader die zich daar allemaal niks van aan trok en met een spartelende kip naar buiten wandelde.
Vijf minuten later stond er een fiere kleuter in mijn living met een doos in zijn handen die hevig piepte en alle kanten op bewoog stralend naar mij te kijken. Ik had niks gedaan en toch was ik (ok, ok, samen met de stoere papa natuurlijk) toch even de held van de dag. En zo werd mijn nutteloze dag toch nog een 'memorable one'! Dankuwel kipje van de buren!