Maandag. 18:15
Ik zit nog op het werk en probeer een gesprek af te ronden met een koppel waarvan de man wat op het verkeerde pad geraakt is en zijn vrouw hem nu wanhopig weer op het rechte pad probeert te krijgen. Een kwartier later begint mijn eerste officiële 'naailes op school'. Ik volgde al naailes bij mijn oma (zie hier), dus helemaal mijn eerste les was het niet. Net die dag was ik met de tram gekomen, wat dus concreet wilde zeggen dat ik hoogstwaarschijnlijk te laat zou komen. Shit! Een eerste indruk maak je namelijk maar één keer... Mindfulnessgewijs maakte ik mezelf wijs dat het niet sneller zou gaan als ik me ging opjagen en dus propte ik mijn boterhammen alvast in mijn mond terwijl ik de computer op het werk uitzette, mijn spullen inpakte en de trappen af liep, want de lift kwam niet meteen. Werkt perfect die mindfulness!
Wat later sprint ik de tram uit en ga ik op zoek naar het leslokaal. Dat vind ik gelukkig moeiteloos en voor ik het weet krijg ik een hand van de juf die zich voorstelt als Peggy en krijg ik een spoeltje in mijn hand geduwd, want dat zit mee in de prijs van de opleiding. Geweldig. Ik voel me meteen helemaal 'op school'.
Wanneer ik bekomen ben en even rond kijk, zie ik tot mijn verbazing drie mannen in de les. Een kerel vol tattoo's en piercings, een Marokkaan van middelbare leeftijd en een jongeman die aandachtig volgt wat er gezegd wordt. Ik heb me samen met een vriendin ingeschreven en wij passen op zich prima bij de rest van de groep, namelijk jonge vrouwen in kleurrijke rokjes, al denk ik wel dat we bij de oudsten zijn.
Juf Peggy begint meteen uit te leggen wat we allemaal gaan doen en al snel ben ik figuurlijk de draad kwijt. Ik merk dat ik niet de enige ben en dus reageer ik luidop met: "Pieieieieieieieieiep!", wat zoveel wil zeggen als 'too much information' of 'too many unknown words'. En dat wordt geapprecieerd. De jongeman en één van de rokjesmadammen kijken mij opgelucht aan. Ze zijn gelukkig niet de enige die niet helemaal mee zijn! Oef... Juf Peggy stelt ons meteen gerust en zegt dat ze alles op z'n tijd wel zal uitleggen. Nog eens oef!
Wat later zit ik achter een Bernina naaimachine (yes!) en ben ik blij dat ik me toch ingeschreven heb dit jaar. Tegelijk is het ook een beetje lastig. Oma had ook een Bernina en ik heb leren naaien op haar naaimachine. Ik ben wat later zelf op zoek gegaan naar een oude Bernina en heb die ook gevonden, maar het lukte me toch beter op die van oma. Toen ik haar dat destijds vertelde was ze fier. Ik zie haar gezicht nog zo voor me! "Als ik te oud wordt om te naaien, krijg jij mijn machine! Nu moet ik iedereen zijn kleren nog te vaak verstellen, van opa, nonkel Jos, uwe papa, ..."
Ach oma, was je maar te oud geworden om te naaien... Kon ik nog maar met mijn mislukte probeersels bij je langs komen of leren hoe ik mijn broek met elastische stof zelf mooi kan innemen. Of gewoon even bellen om te zeggen dat ik naar de naailes ga...
Maar ik weet dat je fier op me zou zijn dat ik het verder doe. Ik vond het eerst moeilijk. Ik heb lang niet meer willen naaien. Maar nu is het tijd om het weer op te pakken. Ik ben er klaar voor.
En dus zit ik op een rustige zondagmiddag patronen te knippen en mijn zakje voor de tweede les morgen klaar te maken. Een stofschaar, naalden, patroonpapier, een lostorner, drieggaren, een lintmeter, enz. Ik heb alles! En toen papa net even binnen sprong en zei: "Dat was vroeger bij oma thuis ook altijd zo, de tafel vol geknipte patronen...", wist ik dat het goed was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten