zaterdag 10 november 2012

Je verstand op reis sturen...

Met al dat verplicht schrijven van de laatste tijd, schiet het schrijven hier wat over. Het is eigenlijk best confronterend om zo ongeveer al je vrije tijd thuis met jezelf door te brengen. Confronterend hoe irritant je dan kan worden voor jezelf en hoe lastig van jezelf. De hele dag aan de computer. Om de tien minuten facebook, twitter, je email en weet ik veel wat nog allemaal checken. Om gek van te worden! Alles is zo interessant en eigenlijk doet niks er echt toe. En je zou denken dat je daaruit leert. Dat je 't de dag nadien anders doet. Dat je het internet even laat voor wat het is, doorwerkt en nadien iets leuks doet bv. Jep. Had mooi geweest.

Maar het is niet alleen confronterend om zo lastig te worden van jezelf, het is ook heel confronterend om echt op jezelf teruggeworpen te worden. Op je huis, je plek, jezelf. En dan ga je wel nadenken. Over dingen waar je eigenlijk niet over zou moeten denken, maar ook over dingen waar je het lastig mee hebt of dingen die je uitstelde in je hoofd. Die dringen zich dan plots, of je dat nu wil of niet, aan je op. En daar zit je dan... Overgeleverd aan jezelf.

Een vat vol dromen, verlangens, twijfels, gedachten, emoties... Zoveel dat het af en toe gewoon even ergens scheurt. En dat kan je best in verwarring brengen. Wat wil ik nu eigenlijk? Waarom doe ik dit? Wat voel ik? Hoor ik hier wel thuis? Kan je je leven uitstellen? Mag je even stilstaan? Is daar tijd voor? Kan je bang zijn om iemand graag te zien? Hoe beslis je of je een job al dan niet aanneemt? Wat is het doel van drukke dagen? Dat het rustiger wordt? Of terug druk? Is dit het dan?

Klinkt allemaal heftig en eigenlijk is het dat ook wel. Want wanneer ga je aan je eigen alarmbel hangen? Wanneer zeg je: 'Stop! En nu is het aan mij...'? Ik heb nog een hele lijst met dingen die ik wil zien en doen (zie hier) en naar mijn gevoel ben ik die vibe van toen even kwijt. Ik denk er nog steeds hetzelfde over en ben misschien nog wel meer overtuigd va het belang ervan, maar ondertussen heb ik niet door dat het leven eigenlijk passeert. Zonder mij. Ik ben graag druk bezig, maar teveel is teveel. En het is gewoon zeer veel nu, té veel.


En mijn recente relatie met mijn computer bracht me via pinterest bij heel wat interessante beelden, ideeën, quotes en nog veel meer... Hierboven is alvast wat ik bedoel met 'je leven uitstellen'. Want al zo dikwijls zei ik tegen mezelf dat als 'dit' voorbij was, ik dan zou starten of het dan beter zou zijn of ik dan gelukkiger zou zijn en telkens kwam er weer iets nieuws. Eigenlijk is het allemaal afleiding. En is er maar één ding dat je moet doen... luisteren naar je ziel en je verstand op reis sturen! Hard genoeg gewerkt dat verstand!




2 opmerkingen:

  1. Lieve Sofie,
    Het is al een tijdje geleden dat ik neerstreek op jouw blog. Zoals je weet heb ik mijn auteursrechten een beetje opgeborgen, wel ben ik trouw jouw belevenissen blijven volgen. Het gejeuk om weer in het toetsenbord te kruipen was echter niet meer te harden, krabben doet steeds meer jeuken, dus…hier ben ik weer voor even. ;-)
    Zonder jou in real life te kennen stralen jouw schrijfsels jouw bruisende levensstroom uit en laat je je in het virtuele kenne als zo echt, zo menselijk, zo kwetsbaar, zo uniek, zo verbonden. De parmantige frivole Sofie gedreven door zoveel doelen en strevingen in een ton vol hunkering naar geborgenheid, vol zachte weemoed, twijfel en onrustig tollen…hoeveel mooier kan een leven nog zijn?
    En ja het is waar, je holt als een bezetene door je leven denk ik, het lijkt wel racen door verschillende levens; je lijkt zelfs je schaduw te snel af te willen zijn in wat je allemaal doet, je lijkt wel bang stil te zullen vallen in de ondraaglijke stilte en de ijle ruimte van het bestaan. Je schreeuwt het soms onhoorbaar uit op je blog; vreemd dat zo weinig ‘opmerkingen’ je daar komen omhelzen. Ik denk dan maar dat je alle dagen uren aan de telefoon hangt met fans en vrienden, dat je je kan vasthouden aan de warme telefoondraad, kunstmatige navelstreng, dat je getwitter en gefacebook je altijd verbonden houden met al wie je lief is. Jij leeft als in een stoompot van emoties, angsten en verlangens, van zorgen voor anderen verweven met een onafwendbaar gelukzoeken voor jezelf.
    Ik moet toegeven, soms kriebelt het om iets voor je te mogen betekenen, hoe weinig ook. Wat kan ik zeggen?
    Ik wou je zeggen Sofie : ik vind jou mooi in je willen zijn, mooi in je worden en mooi in je nu zijn, je bent een mooi mens; princesse de Saint-éxupéry zo uniek in die immens grote woestijn.
    Op 1 november heb je me in een kort zinnetje op je blog een beetje uitgedaagd, of laat ons zeggen 'aangemoedigd', jou een kaartje te sturen. Welnu, veel kan ik misschien niet voor je betekenen…maar dát ga ik toch doen! Neen, jouw adres ga ik niet opvragen…but: check your mail, tomorrow Saturday at 15:16 pm.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is wat we nodig hadden, mooi informatie, reizen is gewoon naar links de zorgen, vernieuw uw geest, en leuke, uw ervaring was echt geweldig.

    BeantwoordenVerwijderen