Aan alle mooie dingen komt een einde...

Het was een fijn feestje gisteren. Kort misschien, maar krachtig. Ik heb last minute nog gezocht naar een date vermits ik plots doorhad dat ik uitsluitend met een bende koppels op stap zou gaan. Niks tegen koppels, maar op een Radio Modern-feestje is het ook wel eens leuk om met z'n twee te dansen. Mister Big, vermits u volgens enkele vrienden een vrouw bent en volgens andere 52 jaar oud, weet ik niet zeker of ik in u een danspartner zou vinden. In ieder geval bent u nog steeds even onbekend en onbereikbaar voor mij, dus mezelf dat afvragen is waarschijnlijk overbodig. Maar ik heb m'n mannetje gestaan en een dansbuddy gevonden in mijn maatje Nico. Was lang geleden dat we samen nog eens de dansvloer onveilig maakten en dus heb ik genoten.

Zoals aan alle mooie dingen, kwam er echter ook aan dit fijne feestje een einde. En dat bleek niet alles te zijn waar dit weekend een eind aan kwam... Ik had het nochtans kunnen weten, want de voortekenen waren er. Ik strompelde 's morgens mijn bed uit en wilde naar beneden gaan, maar voor ik het wist lag ik onderaan de trap. Auw! In enkele seconden stond er een dikke blauwe bult op mijn onderarm. Geen goede start dus.
Wat later stond ik aan het kiesbureau en ik mocht meteen 45 minuten aanschuiven. Olé! De commentaar van mijn buren en mede Merksemnaren maakte me toch wat ongerust... Je wilt niet weten wat voor conversaties ik heb moeten aanhoren en ik heb me er zelfs even in gemengd, maar het was duidelijk dat ik nogal alleen stond. 'Mogen Marokkanen nu ook al stemmen?' en 'Die snappen daar toch niks van?' en 'Dat De Wever hier maar wat verandert! Da zegt em toch altijd, hé?'. Ik weet alvast waar al die vroegere Vlaams Belang-stemmers nu voor gestemd hebben. En later merkte ik ook op familiebezoek dat de N-VA een breed publiek heeft. Ik voelde de bui dus al hangen..

Ik moet zeggen dat politiek mij doorgaans nogal weinig doet en dat ik me tot hiertoe ook nogal weinig aangetrokken heb van de hele politieke reutemeteut. Mijn interesse was dus vaak ver zoek. Maar vandaag was anders... Eens terug thuis, was ik zo nieuwsgierig dat ik niet meer echt heb kunnen werken, want elke vijf minuten ging ik opnieuw checken om te kijken hoe ver het tellen van de stemmen stond.
Ik ben een fiere Antwerpenaar en dat komt voor een groot deel door onze burgemeester, Patrick Janssens. Hij heeft van deze stad een stad gemaakt om trots op te zijn! Hij zette Antwerpen op de kaart en stak het chauvinisme in een nieuw kleedje. Een positief  en modern kleedje. Het Centraal Station, Park Spoor Noord, het MAS, de heropwaardering van het eilandje, Borgerhout en zoveel meer. Hij gaf ook fijne, moderne feestjes en nodigde Radio Modern uit op zijn 'Bal van de Burgemeester'. Hij had met andere woorden een prima smaak!
En dan doet het zeer om te zien hoe een Bart De Wever en een Liesbeth Homans hier voet aan de grond krijgen. Tijdens die eerste zijn speech werd ik oprecht verdrietig en was ik verre van trots. Het enige lichtpuntje was de DJ van dienst die liever nog even vrolijk bleef met Sam Sparro dan meneer De Wever aan het woord te laten. Ik heb hem trouwens niet één keer zien lachen...

Meneer de burgemeester (want voor mij blijft u dat nog even...), ik leef met u mee, maar vooral wil ik u bedanken voor de fijne stad die u van Antwerpen gemaakt hebt! Weet dat er heel wat Antwerpenaren u hier  heel erg dankbaar voor zijn. We vergeten nooit wat u voor deze stad gedaan heeft en de lat ligt hoog voor uw opvolger, laat dat duidelijk zijn. Dat u tot slot een traan weg gepinkt heeft, maakt het voor mij enkel nog opvallender dat er bij uw opponent niet eens een glimlach af kon. Het bewijst alleen maar hoe authentiek u bent en hoe nauw Antwerpen u aan het hart ligt. Meneer de burgemeester, u kan met opgeheven hoofd de fakkel doorgeven. Ik dank u en pink stiekem ook een traan weg.