maandag 31 december 2012

I'm a believer!

Het is straf en absoluut niet mijn gewoonte, zelfs nog minder mijn plan. Maar tot hiertoe loop ik al de hele tijd met een brede smile op mijn gezicht. En dat net op die dag van het jaar dat ik eigenlijk liever een tweedaagse winterslaap zou houden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit...

Ik zit in mijn pyjama achter de computer, heb net een eitje gebakken en rondom mij ligt afwas, rommel, nog te schrijven nieuwjaarskaartjes, een af te werken boek, verslagen en voorbereidingen voor mijn opleiding, ... Maakt niet uit. Ik blijf lachen!

Twee dagen geleden had ik wat een lastige dag met mezelf. Mijn twee vissen, ondertussen gedoopt tot Fred en Fons, waren een ultieme impulsieve daad om mijn zwartgallige gevoel weg te jagen. Tevergeefs echter.
Dit gevoel kwam tot een hoogtepunt tijdens een chatgesprek met een verre vriend uit een even ver verleden. Hij woont aan de andere kant van de wereld en was ooit 'the love of my life'. Op een dag mailde hij me dat hij even in Parijs zou zijn twee dagen later en ik ben halsoverkop op mijn eentje vertrokken naar Parijs. Ik had een mailtje terug gestuurd en daarin geschreven wanneer ik waar zou zijn. Ik heb nooit een bevestiging gekregen, dus het op de bus springen was een beetje een gok. Maar ik vergeet nooit het moment dat ik hem zag in het busstation waar ik van de bus stapte. Magic... Net als de rest van dat weekend. Hij heeft zelfs zijn vlucht terug naar Kosovo (jep!) gemist en ik de bus terug naar Antwerpen. Maar dat maakte niet uit, het was het allemaal meer dan waard. Ik denk dat ik dat weekend geleerd heb om 'in het nu te leven'. Gek genoeg ging dat toen vanzelf...
En stap voor stap heb ik dat afgeleerd. Ben ik bang geworden. Moest ik voldoen aan alle verwachtingen. Ik heb het zelfs niet gemerkt of gezien. Het was gewoon ineens weg. Ik leefde niet meer in het nu, maar enkel nostalgisch in het verleden of opgejaagd in de toekomst. Zoekend naar iets dat nog moest komen en daardoor zag ik niet wat er al was.

De stomende liefde van toen is ondertussen een ver verleden, maar praten doen we nog steeds. Toen ik gisteren mijn gal spuwde en hem liet weten wat me dwars zat, zei hij: 'Sofie... Stop it! You're so fucking scared! Don't be scared... You're dooming yourself and staging everything.'
Ik stopte. Even stopte alles. Ik werd kwaad, maar even snel als die kwaadheid verschenen was, verdween hij ook weer. Hij had gelijk! Waarom was ik zo bang? Waar ben ik zo bang van? En waarom kan ik niet gewoon hier en nu leven en daarvan genieten? Vraag me niet wat er toen gebeurd is of wat ik gedaan heb, maar plots was ik terug hier en nu. Zo hier en nu dat ik in het nieuwe huis van mijn ex waar ik lang in gewerkt had en waar toch wel wat pijn aan gehangen had, vrolijk foto's kon ophangen en me daar zelfs op mijn gemak bij voelde. Dat ik hem een knuffel kon geven en kon zeggen: 'Het is ok...' Dat het ook echt ok was. Dat ik 's avonds laat de hakken van mijn schoenen moest lopen om de laatste trein weer naar huis te halen na een gezellig avondje bij vrienden. Dat op de trein een ouder koppel mij in hun geanimeerd gesprek betrokken gewoon dankzij de smile op mijn gezicht. Dat je iemand niet lang hoeft te kennen om goed te klikken. Dat ik zonder jas in de zon door de stad fietste. Dat ik een plafond stond te schilderen en daarbij de neus van mijn compagnon opgewekt lachend meeschilderde. Dat ik fijne vrienden heb. Dat ik 'Life of Pi' ging kijken, een film die ik zelf nooit gekozen zou hebben, maar die me geïntrigeerd heeft. Dat ik nadien met Baileys en goed gezelschap vanuit de hangmat in de living gefilosofeerd heb over wetenschap en het geloof. Dat ik te weinig geslapen heb, maar vanmorgen besloot dat ik vandaag een ochtendmens zou zijn. Dat al die dingen gewoon 'gebeurden' en perfect waren...

De angst zal nog wel terugkomen. Zo gaat dat. En ook dat is ok. Maar voor nu heb ik geleerd dat je gelooft wat je wil geloven en dat de dingen die je gelukkig maken vanzelf komen als je ze loslaat... Amen to that!


2 opmerkingen:

  1. wat een wijze levensles...
    ik zie je zo al zitten smilen, en durven...
    ik wens je voor het nieuwe jaar veel durf en gewoon aanpaksels!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leven in het hier en nu!
    Een goed begin van een nieuw jaar.
    Al is het dikwijls makkelijker gezegd dan gedaan :)
    Doe Fons en Fred de groeten,die hebben er alvast geen probleem mee!

    BeantwoordenVerwijderen