Nadenken over elke M&M...

Mister Big, u hebt iets in gang gezet. Of misschien heb ik u in gang gezet, want dat schrijft u. Potato, patato... Het gevolg is alvast hetzelfde: wat nu? Het lijkt plots wat gek om te schrijven over de kat (katten?) van de buren die mijn tuin tot mijn grote ergernis als een riante kattenbak zien. Of over mijn staalharde karakter gisterenochtend, dat ervoor zorgde dat ik vroeg op was en zeer efficiënt alle taakjes afwerkte die gisteren én vandaag op mijn lijstje stonden. Ook schetsen hoe ik het gras afgereden heb, nadat het plots begon te regenen (met te kleine, maar coole regenlaarzen én een paraplu tussen mijn schouder en kin geklemd) zou vreemd zijn.  En het allergekste zou zijn om te gaan schrijven over iets waar ik eigenlijk niet over wil schrijven, zoals over de vraag die ik kreeg van een oude bekende. Terwijl we wat liepen bij te praten vroeg hij me plots: 'Zeg, jij bent zwanger?!' terwijl hij vrolijk naar mijn buik wees. Ik dacht dat mijn blik op zich reeds boekdelen sprak en mijn duidelijke ontkenning nadien liet naar mijn gevoel echt geen ruimte meer voor twijfel. En toch volgde nog: 'Echt niet?', terwijl er fronsend en al lachend een blik op mijn buik geworpen werd. Alsof ik zou staan liegen of iets nog niet wilde onthullen! Irritant en vooral gênant... Zeer gênant!

Maar daar wil ik dus niet over schrijven, dat zou namelijk helemaal gek zijn... Want wie schrijft er nu over zoiets, nadat iemand als reactie op je vorige bericht een indrukwekkend antwoord voor je achter liet? Toen ik 'Misses Big' schreef, heb ik niet ten volle beseft wat de impact van een mogelijk antwoord zou kunnen zijn. Ik was nieuwsgierig en dat was het. Meer niet. En gedreven vanuit die nieuwsgierigheid schreef ik. Nu weet ik het niet meer zo goed...
Word ik erdoor gesleurd door iemand? Of is er echt iemand voor mij onbekend met een fijne pen mijn blog aan het volgen? Is het toch iemand bekend? En wat dan met mijn fantasie? Moet ik die de vrije hand geven? Of moet ik voorzichtig zijn? Wil ik dromen of wil ik werkelijkheid? En maar een klein stukje dan of meteen alles? Wil ik wel dat iedereen dit mee van op de eerste rij volgt? Want ik heb wel iets spannends zonder het goed te beseffen ineens betrekkelijk openbaar gemaakt. Dat inzien is confronterend, want dan besef je plots dat je voor een publiek schrijft. Dat klinkt ongelofelijk idioot, want natuurlijk wéét ik dat. Ik kan zelfs zien hoeveel mensen lezen wat ik neerschrijf. Maar het is iets heel anders wanneer je dat zo aan den lijve ondervindt...
En nu overleg ik al twee dagen met mezelf of ik moet schrijven over manieren om kakkende katten uit je tuin te krijgen of over een stukje proza dat ik ondertussen al minstens 20 keer gelezen heb... Als u tips heeft, over één van deze twee onderwerpen, niet aarzelen: ik zou er heel blij mee zijn! Want eerlijk, ik ben geen kenner op het vlak van katten, noch een fan, maar als we 't over mannen hebben... Tja, wat zeg je dan? De interesse is alvast iets groter dan voor katten, laten we het daarbij houden. Vragen krijgen die je doen nadenken of alvast stilstaan bij elke M&M die je in je mond steekt, maken het manneke ras bij mij alvast niet populair!