Vanmorgen werd ik wakker van de buren. Dat gebeurt nog wel eens. Die buren zijn dan ook nogal talrijk. Zeven kinderen en na hier nu twee maand te wonen weet ik nog steeds niet helemaal zeker hoeveel volwassenen er nu wonen. Er wonen zeker twee vrouwen, want die verlaten het huis nooit en af en toe lopen er ook enkele mannen rond.
Naast het grote verschil in aantal (ik woon alleen, zij met alvast 9 X meer mensen...), is er ook een serieus cultuurverschil. De kinderen plassen gewoon in de tuin (ook meisjes lijken dat rechtopstaand te doen!), ze praten niet met elkaar maar roepen, altijd... Hun tuin lijkt niet echt meer op een tuin: ze hebben er beton gegoten, er staat een schotelantenne die zo groot is dat je er een bad in zou kunnen nemen en je vindt er werkelijk alles: autowielen, fietsen met en zonder wielen, een matras, stukken tapijt, onderdelen van auto's enz. Eten doen ze op de gekste tijdstippen en leven gebeurt voornamelijk op straat. Ik verdenk ze er ook van af en toe belletje trek te doen, maar ik ben nog nooit snel genoeg geweest om ze te zien. :-)
Toen ik vanmorgen naar de bakker wandelde vroeg één van die kinderen of ik m'n haar geknipt had. 'Nee', zei ik, 'ik heb wel speldjes in mijn haar'. 'Jij bent mooi!', was het antwoord. Wat is er nu erg aan wakker gemaakt worden om half tien 's morgens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten