Fier op een zakdoek...

Gisteren was het de eerste les bij oma. Ik heb heel wat geleerd, maar niet enkel wat naaien betreft, ook over het karakter van enkele familieleden ben ik vanalles te weten gekomen. Het was af en toe ronduit hilarisch. Ik probeer een beeld te schetsen...

Tien na twee vloek ik op de bus want die besloot plots om een ander traject te rijden, waardoor ik veel langer moest wandelen en ik was al te laat, want de les begon om 14 uur. Stipt. Ik heb dus mijn snelste staptempo bovengehaald en toen ik aankwam hoorde ik oma van in de living al roepen: "Dat zijn al slechte punten, te laat!".  Mijn oma is 87, een kranige madam, juf 'snit en naad' geweest en over alles heeft ze een uitgesproken eigen mening. U ziet, dat heb ik dus van geen vreemden...
Mijn zus zat al ijverig te stikken en ik vreesde dat ik dat nooit meer zou kunnen inhalen. Maar het geweldige van stikken met een stikmachien is dat het er heel moeilijk uit ziet, maar eigenlijk valt het prima mee. Ik zette me dus meteen naast haar, pakte mijn verplichte benodigdheden uit m'n zak (we hadden een heel lijstje gekregen: een stikmachien (ik mocht gelukkig dat van oma gebruiken), twee rolletjes stikzij, een schaar, kopspelden, lapjes stof, een notaboekje en een bic) en keek een beetje verloren naar het machien voor mij. Wat nu? "Eerst het stikzij erop zetten!", zei mijn oma. Ze deed het zelf, terwijl ze uitlegde wat er moest gebeuren. Vervolgens trok ze het hele ding er weer uit en gaf ze het aan mij. "Nu jij..." Ik deed braaf wat er van mij verwacht werd en toen ik klaar was trok ze het er gewoon weer uit en zei ze: "Goed, opnieuw!". Zucht...

Ondertussen kwam mijn nicht aan (eveneens te laat dus) met twee grote taarten. Omkoperij! Ook nicht nummer twee arriveerde, zette zich meteen klaar en vroeg mijn tante (die was mee gekomen) waar 'het touw' lag. Wij meteen dubbel natuurlijk! Het touw... Nicht nummer 1 had ondertussen een stukje stof afgewerkt en toonde dit fier aan oma die na er een blik op te werpen reageerde: "Trekt op niks, opnieuw!". Hilariteit bij ons en teleurstelling bij mijn nicht. Competitiviteit is ons duidelijk niet vreemd en oma was echt een hele strenge, maar wel goeie lerares. Al snel werd duidelijk dat je het écht goed moest doen, wilde je positieve commentaar krijgen.

Toen we met hoeken begonnen, liet de naaimachine van mijn zus het even afweten. En dus besloot het competitieve stukje in haar dat het goed was geweest voor die dag. Datzelfde stukje in mijn nicht en mezelf zorgde ervoor dat wij nog een uur stevig doorgewerkt hebben. Het resultaat was een zakdoek, met omgestikte kanten én hoeken, waar ik best fier op was! Nooit gedacht dat ik fier zou zijn op een zakdoek...