dinsdag 22 februari 2011

Alle lof en meer... voor de brandweer!

Ik ga jullie een straf verhaal vertellen. Een verhaal dat aantoont dat ik inventiviteit en doorzettingsvermogen hoog in het vaandel draag. Een verhaal dat bewijst dat het nog niet zo slecht gesteld is met onze maatschappij... Een verhaal dat zo onwaarschijnlijk is, dat ik er zelf nog lang mee ga lachen. Een verhaal dat ik je mogelijks nog eens in real life zal vertellen, gewoon omdat het zo'n mooi verhaal is. Volgens mij zijn jullie nieuwsgierig genoeg momenteel...

Gisteren kwam ik rond half acht aan in Antwerpen-Centraal. Om acht uur had ik nog een vergadering bij de Chiro en dus moest ik ergens tussen het station en Kipdorp op zoek naar iets om snel te eten. Quick is zoals zijn naam doet vermoeden meestal snel en dus wandelde ik daar tien minuten later naar buiten op weg richting vergadering.
Toen ik mijn fietssleuteltje uit mijn zak opdiepte, schoot mijn ring van mijn vinger. Dat heb ik wel eens als het koud is. Dan zit mij ring heel wat losser... Ik twijfelde even of ik eerst mijn ring zou pakken of mijn sleuteltje en in die twee seconden zag ik in slow-motion mijn ring traag maar zeker richting rioolpuntje rollen. Ik heb nog een reddingspoging gedaan, maar was onherroepelijk te laat...

Paniek, spijt, vloeken!

Die ring draag ik al jaren en op de één of andere manier is hij mij zeer dierbaar geworden. Daarbij vind ik hem gewoon ook heel mooi en heb ik sinds ik hem kreeg zelfs nooit een mooier exemplaar gevonden. Ik gaf me dus niet zomaar gewonnen en knielde neer naast het rioolputje op het Astridplein.
Voorbijgangers keken een beetje gek, maar al snel kreeg ik hulp. Ik besloot in de Quick een vork of iets te gaan vragen en voor ik het goed en wel wist zat een medewerker van de Quick naast mij met een hamer op de ijzeren staven van dat putje te slaan. Zonder al te veel succes echter... Ik was er wel in geslaagd om de ring zichtbaar te krijgen en dus besloot meneer Quick om een soort hengel te gaan zoeken. Even later kwam hij terug met een geplooid rietje en hoewel de bedoeling mooi was, hoef ik u niet te vertellen dat het weinig uitgehaald heeft. Ondertussen was mijn andere hulp, Mohammed die achter het station woonde, erin geslaagd om de ring te laten 'verdwijnen', ook weer goed bedoeld. Na een tijdje vroren mijn handen er zowat af en werd het me duidelijk dat ik het ofwel moest opgeven ofwel iets heel anders proberen. Ik bedankte mijn hulp en besloot naar de brandweer te fietsen en hen te vragen of zij zo'n putje niet open konden krijgen. Achteraf gezien geef ik toe dat zoiets misschien ver gezocht was...

En toen ik voor enkele brandweermannen stond, voelde ik me plots heel erg belachelijk met mijn vraag, maar ik stelde ze desondanks. Tot mijn verbazing waren ze allemaal meteen bereid om mee na te denken en een kijkje te gaan nemen.
"Stap maar in den ambulance!"
Ik geloofde mijn oren niet. Met den ambulance voor ne ring? Maar je hoorde mij niet klagen, integendeel, ik sprong voorin naast de bestuurder en zijn maat zette zich achterin. De sirene sprong op en gelukkig zette hij die meteen af.
"Dat hoeft nu ook weer niet..."
Het surreële van de hele zaak werd me duidelijker naarmate we dichter bij het betreffende putje kwamen. In een ambulance door het centrum van de stad rijden... het is weer eens wat anders!
Aangekomen, wees ik het rotputje aan, ging één van de twee meteen met een koevoet aan de slag en binnen de kortste keren vloog het rooster eraf. Doordat ik zo onder de indruk was van hun bereidwilligheid, stak ik zonder na te denken onmiddellijk mijn arm in het vettige rioolwater en haalde ik er een hoop vetzakkerij uit.
"Wacht, pak een handschoen dat is toch wat aangenamer"
Even later zaten zowel ik als één van de twee brandweermannen met een groene operatiehandschoen rioolprut uit te spreiden op de stenen naast ons in de hoop dat daar een ring zou tussen verschijnen. Toen er al een hele hoop lag, zonder resultaat, vreesde ik ervoor, tot ik plots op iets metaligs botste: mijn ring!!! Ik denk dat ik zo enthousiast was dat ik het zelfs riep. Maar mijn brandweervrienden waren even blij als ik. Geweldig toch?
"Was het je trouwring?"
Toen pas zag ik de volle impact... Voor een 'gewone' ring had ik de brandweer laten opdraven! Tijdens de rit terug vroegen ze me of ik het ok zou vinden om net voor de poort uit te stappen, want van de sergeant mocht er eigenlijk niemand zomaar meerijden met de ambulance. Dat vond ik stiekem nog grappiger en natuurlijk deed ik dat zonder probleem. En toen ik aankwam stonden er vijf andere brandweermannen nieuwsgierig te wachten.
"En, heb je 'm gevonden?"
Nog steeds heel enthousiast bevestigde ik die vraag terwijl ik fier mijn hand in de lucht stak ter bewijs en bedankte ik hen uitvoerig.
Een half uur te laat en met stinkende rioolhanden zat ik even later in de vergaderzaal van de Chiro mijn onwaarschijnlijke verhaal te vertellen...

6 opmerkingen:

  1. Heb jij ooit een GEWONE dag?! :))

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Eigenlijk vind ik het meest spectaculaire van het verhaal 'en toen fietste ik naar de brandweer'. Ik zou nooit van mijn leven op 't idee komen. :-)

    Maar het levert wel spannend leesvoer op!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik die reactie achteraf nog gekregen heb... Ik wist dat mijn brein wel eens in gekke kronkels gaat, maar bij deze het ontegensprekelijke bewijs! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
    Zoveel bereidwilligheid van vreemden maakt een koude dag op slag 10 graden warmer :)
    Een geweldig verhaal!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. grappig, ik heb exact die oefening eens als creativiteitstest gekregen. Die staat zelfs in de bundel van MOOSS. Ik moet toegeven, mijn oplosiingen waren creatief, maar niet half zo gedurfd...

    BeantwoordenVerwijderen