Have a little faith in me...

Vandaag kreeg ik een spontane lift aangeboden. Nee, niet van de bus, al was dat oorspronkelijk wel het plan... Ik stond braaf aan de bushalte te wachten toen er plots een auto stopte. De man achter het stuur vroeg me of ik Frans sprak. Ik antwoorde bevestigend, maar zei er meteen bij dat ik de omgeving niet kende omdat ik vermoedde dat hij me de weg wilde vragen (ik bevond me ergens in Brussel, specifieker kan ik het nog steeds niet uitleggen). Dat bleek niet het geval, want vervolgens probeerde hij me iets duidelijk te maken, maar mijn Frans schoot een beetje tekort. Uiteindelijk begreep ik het! In het begin van de week was er in Brussel een spontane staking bij de MIVB uitgebroken naar aanleiding van agressie op de bus. De Vlaamse collega's van de Lijn schenen wat achterop te hinken want volgens de man in kwestie reden er een pak minder lijnbussen. Vervolgens bood hij aan me naar Brussel-Noord te brengen...

Ik kan me inbeelden dat enkelen onder jullie zich nu al afvragen: "Dat heeft ze toch niet gedaan?". Wel, ik moet jullie in dat geval teleurstellen, want ik vond het zo vriendelijk van die man dat ik prompt in zijn auto ben gestapt. Mijn vermeende mensenkennis vond dat het goed zat en ik ben voorstander van een basisvertrouwen in de medemens in dat geval. Misschien naïef, maar het was alleszins een zeer fijne rit! We hebben over zijn Vlaamse vrouw gepraat, over den Beerschot, over zijn baas die lid was van de snorrenclub in Antwerpen,  mopjes gemaakt over de zwarte medemens (hijzelf, dus dan mag dat!) en over de gekke Brusselaars en dat allemaal zowel in het Frans als in het Nederlands. Ik vond het geweldig!

En uiteindelijk heeft hij me braaf, net zoals de bus gedaan zou hebben, afgezet voor de hoofdingang van het station. Moraal van het verhaal? Een beetje vertrouwen in uw medemens brengt je vaak een heel eind! Bijvoorbeeld dus naar hoofdingang van Brussel-Noord in volle spitst wanneer de bussen van de Lijn het laten afweten...