Om de zoveel tijd ga ik een keer boven mijn standaard eten. Tenminste, zo voelt dat toch... Een vriend neemt mij af en toe mee uit eten en zijn keuze van restaurants verschilt toch lichtjes van mijn eigen voorkeur. Hij kiest voor de restaurants of bars waar ik doorgaans voorbij loop of die ik niet eens opmerk omdat ik het gevoel heb dat alleen al er naar kijken me geld gaat kosten. We zijn bv. ooit op de Champs-Élyées gaan eten in zo'n keet waar iemand met witte handschoentjes de deur voor je open houdt, je jas aanneemt en die weg hangt en de stoel onder je achterwerk schuift. Zo'n restaurant waar je de gerechten op de kaart niet begrijpt en ook de prijzen je aan het denken zetten. Doorgaans voel ik me daar niet op mijn gemak en vind ik ook geen geschikte outfit in mijn toch redelijk uitgebreide garderobe. Al moet ik toegeven dat ik er voor een enkele keer wel van kan genieten...
We kennen elkaar nu al bijna 15 jaar, die vriend en ik en destijds waren we al zeer verschillend. Hij 'nen john' op een brommerke met een brede broek, petje en een jointje en ik... Tja, wat was ik eigenlijk? Ik reed alleszins rond op mijn plechtige communiefiets, had de helft van de tijd een zwarte stretchbroek en een 'Fruit of the loom' kaptrui (die dan ook nog eens twee maten te groot was) aan en ik dronk geen bier, rookte niet en al zeker geen jointjes.
Ondertussen hebben we bewezen dat vriendschappen tussen heel verschillende mensen niet alleen bestaan, maar ook prima de tand des tijds kunnen doorstaan. 15 jaar later zitten we tegenover elkaar in een chique restaurant met een glas witte wijn in ons hand (want dat drink ik ondertussen wel). Allebei wat ouder (en wijzer?), zonder petje, brede broeken of 'Fruit of the loom-truien', met een serieuze job, maar gelukkig ook nog steeds met een flinke dosis humor... Ik ben nadien zelfs al glimlachend in slaap gevallen 's avonds...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten