Rode bloemen en een emmer zonder armleuning...

Ik ben af en toe echt een rusteloze ziel. Als u me kent, hoef ik u dit waarschijnlijk niet te vertellen. En ook doorheen mijn blogs zal dat geen al te grote verrassing zijn. Mijn hoofd is vooral steeds in 'actieve modus', zelfs al wekt de rest van mij die indruk helemaal niet. En dat is soms echt een vloek. Ik kan de gedachtenstroom in mij niet stilzetten. Ik heb u ooit verteld dat ik echt niets bakte van de oefeningen rond mindfullness (zie hier). Wel, daar is nog niet al te veel verandering in gekomen vrees ik. Hoe hard ik ook mijn best doe...
En er zijn bijgevolg dagen dat ik mij in m'n werk stort en het proces daarboven even stil lijkt te vallen (of alvast gerichter lijkt), maar er zijn ook dagen dat ik me afvraag wat ik eigenlijk achter mijn bureau zit te doen. De concentratie staat op een extreem laag pitje, ik heb minstens 10 documenten en mails tegelijk open staan en ik ben eigenlijk ook in alle 10 tegelijk bezig. Maar de kwaliteit van wat ik doe, is naar mijn eigen aanvoelen beneden alle peil.

Gelukkig heb ik nu een paar dagen 'vakantie' en kan ik proberen mezelf weer 'rust' te brengen. En tot hiertoe is me dat stilaan aan het lukken... Gisteren ben ik op bezoek gegaan bij mijn oma en opa. Zij waren vorige week 60 jaar getrouwd, wat natuurlijk aanleiding was voor een groot feest.

Poseren kunnen we niet, maar lachen...

Ze gaan dus richting de 90, maar oma was gisteren vol energie in de tuin aan het werken. Ze toonde me hoe je prei moet planten en dat de mooie bloemen op haar tafel gewoon uit de tuin komen.
Tijdens onze wandeling door de tuin kon ze me van elke plant wat vertellen (en dat zijn er heel wat!). Niet alleen over de plant zelf, maar ook over zijn herkomst. 'Deze is van de plechtige communie van tante Hilde en deze komt nog uit jullie tuin vroeger en deze...'
Ongelofelijk! Ze vergeet wat ze me gisteren aan telefoon vertelde, maar dat weet ze nog allemaal...
Even later zaten we op een bankje in de tuin wat te praten en gek genoeg voelde het toen helemaal 'rust'. Daar op dat bankje bedacht ik me dat mijn 'ouderlijk huis' helemaal niet meer bestaat en op de één of andere manier ben je zo precies een stukje verleden kwijt. De thuis die ik vroeger gekend heb en waar ik opgegroeid ben, is er niet meer en zal er nooit meer zijn. Maar deze tuin en dit huis wel en bijgevolg is het iets heel vertrouwd geworden.

Tijdens de 'tea time' wilde opa me iets vertellen, maar tijdens het verhaal moest oma al zo hard lachen, dat het hem amper lukte. "Oma zit vaak met haar gedachten ergens anders (van wie zou ik dat toch hebben?) en dan vergist ze zich soms van woord of zegt ze iets anders dan ze had willen zeggen. Deze morgen vroeg ze me die emmer 'zonder armleuning' te gaan halen!" Hen horen lachen en na 60 jaar nog steeds gelukkig zien, dat is toch geweldig? Ik hoop dat ik even veel van hun sterke aard mee heb dan van hun slechte ogen en van oma's koppigheid, nieuwsgierigheid en ongeduldigheid. Toen ik vertrok stopte ze de rode bloemen die op tafel stonden snel met een papiertje rond in m'n hand.

Op de bus naar huis zat ik met de mooie bloemen in m'n handen en zwaaide ik al lachend naar oma die nog snel mee naar voor was gekomen om even te zwaaien. En ik wist dat ze eigenlijk stiekem hoopte dat ik m'n bus net gemist zou  hebben en nog een half uurtje langer zou blijven... En ook dat ze meteen nadien weer in de tuin zou staan ploeteren om nog snel wat bloemetjes te planten en onkruid te verdelgen. Rusteloze zielen herkennen elkaar!