Please forgive me, but it's straight from the heart!

Sommige dingen kan je beter niet zeggen, want je weet dat ze je blijven achtervolgen en je imago onherstelbare schade toebrengen. Maar zelfs in die wetenschap vertel ik het toch. Gewoon omdat het moet...
Ik heb jullie al verteld dat ik wegens 'geleverde diensten' een TW Classic ticket kado gekregen heb, waarna ik meteen op zoek gegaan ben naar een compagnon.

En nee Jan, ik ben hier niet 'Walk like an Egyptian'
aan het doen...

En gisteren zat ik dus op de Werchter-wei in het zonnetje samen met compagnon van dienst Jan. We haalden daar de gemiddelde leeftijd serieus naar beneden en volgens onszelf zagen we er dan weer beter dan gemiddeld uit... Maar daar kan over gediscussieerd worden.
We hebben vooral veel gelachen, verhalen verteld die 'waar' of 'niet waar' beoordeeld werden en af en toe een 'serieus' gesprek gevoerd.
Voor de rest kwamen we wat traag op gang (en dat geldt voor de volledige wei denk ik), maar toen James Blunt het beste van zichzelf liet zien, kon ik niet anders dan recht gaan staan.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik wat last had met zijn naam. Ik heb namelijk net een cd gekocht, waarvan ik dacht dat die van hem was en wat bleek? James Blake... Niet dus. En vervolgens haalde ik ze dus de hele tijd door elkaar. Van wie heb ik nu weer die cd, Jan? En wie komt er hier spelen? Uiteindelijk was zijn geduld op vermoed ik, want ik kreeg 'BLUNT!' in grote blokletters op mijn hand geschreven... Hij had het trouwens speciaal in spiegelschrift geschreven zodat ik het zou kunnen lezen, maar als u naar de foto kijkt, kan u zien dat dit tevergeefs was...
En om heel eerlijk te zijn, ben ik net nog even mijn cd gaan halen om te kijken of ik het wel goed schrijf, want mijn hand is ondertussen weer proper...

Blunt deed het prima. Hij ging helemaal op in zijn muziek en ik ging met hem mee. Hij leek me ook echt een sympathieke kerel, al kan ik niet zo goed zeggen waarom... Gewoon zijn gezicht en manier van doen en op het einde trok hij een foto van de wei met z'n iphone en dat vond ik eigenlijk wel schattig.

Simple Minds, de fritten en de watermeloen vielen wat tegen... maar dat werd later ruimschoots goed gemaakt door Bryan Adams. Want hoewel we beiden nu niet bepaald 'die-hard-fans' waren, hadden we ons huiswerk gedaan en wat teksten opgerakeld. En wat bleek? Dat was eigenlijk nergens voor nodig, want we konden best veel teksten zo goed als volledig meezingen! De goeie rocknummers, maar eigenlijk de tragere ballads nog beter... En dan kan je jezelf vragen stellen natuurlijk. Wij deden dat niet, maar zongen uit volle borst mee en gingen helemaal op in de muziek. Die vragen kwamen achteraf wel... En toen good old Bryan iemand op het podium vroeg om het volgende lied mee te zingen, had ik spijt dat we geen 'golden cirkel-tickets' hadden. Want ik geraakte nog niet in de buurt van zijn blikveld natuurlijk. Verdekke wat had ik graag eens op zo'n podium gestaan! Dat moet pas adrenaline zijn! Het grappige is dat ik een beetje twijfel terwijl ik dit schrijf (damage control...), maar serieus dat podium samen met mister Adams... Jep!

Vermits dit stukje van mijn imago bij deze dus voorgoed om zeep is, kan ik het maar beter duidelijk maken: ik heb genoten en deze oude rocker weet perfect hoe hij een publiek moet bespelen. Please forgive me, but it's straight from the heart!