Vanmorgen moest ik voor de verandering eens op het provinciehuis van Antwerpen zijn. Ik ben het moderne, lichte gebouw van Leuven gewend en dan is het even wennen in Antwerpen... Een oud en eerder donker gebouw met tapijt op de vloer en marmeren muren, waar meteen ook een heel andere sfeer hangt dan in Leuven. Ik kan er moeilijk een vinger opleggen, maar het Antwerpse karakter komt af en toe duidelijk piepen... En ik hoor u al denken: "Wat bedoelt ze daar dan mee?". Alvast niet dat het dikke nekken of betweters zijn (al wil ik ook geen pleidooi voor het tegenovergestelde voeren), maar gewoon dat het er 'anders' is...
Met de lift naar het eerste verdiep en daar moest ik me aanmelden. Ik kreeg een mapje en wilde naar binnen gaan toen een ietwat oudere man plots "Dag Sofie! Dat is lang geleden!" zei.
Half negen 's morgens, dus ik ben nog niet in mijn beste doen en dus kwam ik niet veel verder dan een knikje met een waterige lach en een beetje een verbaasde blik. Verbaasd, want ik ben goed in gezichten. Ik herken vaak mensen, zelfs al heb ik ze maar één keer in het bushokje gezien waar ik eveneens stond te wachten. Maar deze man deed geen enkel belletje rinkelen.
Ik ging dus, een beetje verdwaasd, de receptiezaal binnen en de radertjes in mijn hoofd draaiden meteen op topsnelheid. En dat zo vroeg in de ochtend! Er kwam echter niet meteen verlossing, ook niet toen ik de lijst van aanwezigen doornam (die zat gelukkig in het mapje). Nog steeds in volle nadenkcrisis wandelde ik de eigenlijke zaal binnen en die leek nog het meest op 'het parlement'. Brede leren zetels in een grote ronde met micro's op iedere tafel en twee grote schermen aan weerskanten van de zaal. Imponerend... Ik ging zitten, draaide mijn hoofd richting 'podium' en 'voorzitter' en wat bleek? Meneer de voorzitter was de man die me 'herkend' had! Dus ik informeerde eens links en rechts en al snel kreeg ik te horen dat meneer de voorzitter een 'speciale, maar fijne' kerel was. Grappig ook... Ik zag hem iets zeggen tegen zijn collega's, geen idee wat, maar ze moesten er inderdaad hartelijk om lachen. Ik vermoed dus dat hij een grapje met me uitgehaald heeft... Zo vroeg in de ochtend en dan nog een ambtenaar. Ik wist niet dat die bestonden, grappige ambtenaren! Speciaal...
Hij had me natuurlijk mijn naam horen zeggen, maar toch twijfel ik nog een beetje en heb ik oprecht spijt dat ik niet iets wakkerder gereageerd heb! En nog meer dat ik hem nadien niet gewoon 'teruggepakt' heb... Ach ja, ik ben duidelijk nog steeds geen ochtendmens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten