zaterdag 23 juli 2011

Hopen dat ik vannacht niet op straat moet slapen...

 (schreef ik gisteren, maar mijn neurotisch kantje verbood het mij om twee berichten op één dag te posten...)

Waarom toch altijd ik? Het gevolg van de namiddag: pijne wijsvingers, arm, rug en nek (en kinesist nog moeten afbellen ook!), kapot badkamerraam, maar wel wat quality time met de buren... Ik hoor u denken: 'Wat nu weer?'. Mijn verhaal begint deze keer bij de schoenmaker/slotenmaker. Mijn lievelingsbotten zijn wat aan het verslijten en dus besloot ik daar wat aan te doen. De eerste schoenmaker was echter op vakantie en de tweede vertrok overmorgen, waardoor de kans klein was dat hij het morgen nog gefixed zou krijgen. Daarbij zou het me 30€ kosten om ze te laten maken... Dikke tegenvaller dus! Onverricht ter zake ben ik terug naar huis gefietst om die botten binnen te smijten, de deur achter me dicht te trekken en richting Colruyt te fietsen. En dat had ik blijkbaar beter niet gedaan...

Toen ik met volle fietszakken een half uurtje later weer voor de deur stond... kreeg ik die geen milimeter open, hoe hard ik ook probeerde. Buitengesloten terwijl ik zelfs twee (!) sleutels bij had. Niet de eerste keer trouwens, al was de vorige keer eerder 'binnengesloten'. Buurman één kwam helpen, maar zag al snel dat hij weinig kon doen, waarop buurman twee hem afloste. Hij gebruikte eerder brute kracht waardoor sleutel één al gevaarlijk omboog. Buurvrouw drie en ik gebruikten dan maar ons vrouwelijk vernuft en met olie probeerden we het slot wat mee te krijgen. We bedachten dat het ook zou helpen om de klink naar beneden te krijgen en dus stak ik m'n arm door de brievenbus in de hoop dat die vereende krachten plots de deur open zouden smijten. Dat was echter ijdele hoop... Mijn arm lag zowat uit de kom, maar ik was nog steeds geen stap verder geraakt. Ondertussen hadden zich nog enkele buurmannen en -kinderen voor de deur verzameld, nieuwsgierig hoe dit verhaal zou aflopen. Allemaal gaven ze tips of wilden ze eens proberen en er werden zelfs voorstellen gedaan om de ramen boven te forceren of via het dak te gaan.

Plots kwam er een brandweerwagen voorbij gereden en uit goede gewoonte overwoog ik om hen in te schakelen, maar toen bedacht ik dat ik al een halve buurt gemobiliseerd had en het daar misschien voorlopig maar moest bij laten.
Ik had ook al een hulplijn gebeld om de nummer van een slotenmaker op te zoeken (die ik net voordien nog vereerd had met een bezoektje!!) en de kinesist af te bellen, want ik vreesde dat het me niet meer zou lukken op tijd daar te geraken. Ik herinner me dat het drie uur was toen ik in de Colruyt stond ('Bericht aan personeel: drie uur!') en om half vijf was die rotdeur nog niet open. En zoals dat steeds gaat met problemen, net dan is natuurlijk ook je gsm aan zijn laatste streepje toe...

Uiteindelijk ben ik, bij gebrek aan een beter idee, bij buurman twee over de muur geklommen (hij stond erop me te helpen en klom dus zelf mee de muur over) en dan weer een diepe zucht, want ik had braaf, zoals dat hoort, alles op slot gedaan... Wat nu? Uiteindelijk zocht ik de weg met de minste weerstand en besloot ik het dak op te klimmen (op m'n hoge hakken, jawel!) en zo via het mini badkamerraampje binnen te geraken. Weer gebruikte buurman twee brute kracht en het raampje moest eraan geloven. Vervolgens heb ik me naar binnen gewrongen waar ik op het gamele ikea kastje terecht kwam dat het wonder boven wonder overleefd heeft. Binnen! Dat was alvast iets en gaf me weer moed om verder dingen te bedenken of misschien zelf eens brute kracht te gebruiken.
Vervolgens heb ik buurman twee binnengelaten, ben ik zelf langs het raam vanvoor gekropen en hebben we ieders langs een kant geprobeerd. En ik weet niet meer wanneer of hoe precies, maar plots was de deur open! Spontaan gejuich aan mijn kant van de deur (waar nog steeds de halve buurt stond) en de buurman die breed lachend zijn borst iets breder maakte, alsof hij eigenhandig de deur open had getoverd. Blij dat mijn verhaal dus niet ook eindigt met diezelfde schoenen-/ slotenmaker!

Al zit ik hier nu wel mooi... Een beetje gestresseerd, want de deur gaat wel weer open en toe, maar wat als ik er straks weer voor sta? Ik heb het slot vol olie gekapt, besloten dat ik steeds ergens een raam open moet laten of de sleutel van de achterdeur ergens in de tuin moet verstoppen ofzo. Maar ja, ik kan de buurman ook niet midden in de nacht uit zijn bed bellen om over de schutting te kunnen kruipen. Hij heeft wel zijn ladder laten staan, wat niet meteen bemoedigend is. Laat ons hopen dat ik vannacht niet op straat moet slapen...


Ondertussen heb ik me al verzekerd van enkele mogelijke slaapplekken moest ik me weer eens buitensluiten. En dan mag ik Romeo en Julia-gewijs steentjes (of 'kaaien' volgens een Kempense vriendin) tegen het raam van diezelfde vriendin gooien... Ik ben zelfs gepromoveerd van de zetel naar het bed bij een andere vriend al bleek de enige reden de omslachtigheid van de slaapbank te zijn. Maar soms is elke reden goed! ;-)

3 opmerkingen:

  1. Bekijk het van de goeie kant...je hebt een geweldige buren!achteraf weer een mooi verhaal dat je met de nodige humor kan navertellen ,en vervelen zul jij je nooit!
    Nu alleen met de tijd nog je slot vervangen haha....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Naar het schijnt kan men bij het Leger des Heils altijd binnene.Ge moet er wel met uw armen over een koord (?) hangen om te slapen
    Of het waar is weet ik niet,nooit geprobeerd .

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Met uw armen over een koord hangen??? Ik denk dat ik dan toch het Leger des Heils oversla als mogelijke slaapplek precies... :-)

    BeantwoordenVerwijderen