woensdag 12 januari 2011

Betrapt op mijn knieën...

Als u denkt dat dit bericht een seksueel getint kantje heeft, moet ik u alvast ontgoochelen. Ik wil jullie wel graag deelgenoot maken van een redelijk beschamend en tegelijk grappig moment tijdens mijn dag eergisteren. Maar om dat naar behoren te doen, moet ik eerst een context schetsen. Dat heb ik gisteren geleerd in een vorming: de context is heel belangrijk! En dus... de context:

Maandag, na een middag café's bezoeken (nee, das geen puntje op mijn lijst, maar een onderdeel van mijn job en geef toe, kan slechter niet?) stond ik in Diest op de trein richting Antwerpen te wachten. Die trein passeert Lier en dus zo ongeveer mijn moeder en dus besluit ik haar te bellen en te vragen of ik zal langskomen. Na drie pogingen zit ik al op de trein en ben ik Aarschot reeds gepasseerd... En plots besluit ik onverwacht op bezoek te gaan! Meteen wel een puntje op mijn lijst. Ik stap dus af in Lier, pak de bus, stap af... en zie dat er niemand thuis is! Verdekke! Maar ik blijf optimistisch. Het is maandag na de kerstvakantie, ze zal wel snel gaan komen, ik wacht gewoon nog even. Maar na een half uur sta ik hardop te vloeken, ben ik zowat aan het bevriezen én protesteert mijn blaas behoorlijk...

Ik weet dat er ergens een sleutel ligt en dus probeer ik me in te leven in mijn moeder. Waar zou zij de sleutel leggen? De psychologie bracht mij alvast weinig soelaas. Ook een hulplijn bellen (mijn zus) leverde weinig op. En dan begon de discussie in mijn hoofd: doorgaan of nog eventjes wachten? Ik besloot al richting het bushokje te wandelen want van daaruit kon ik de oprit nog stiekem bespieden. En toen belde ze! Saved by the bell... Mama legde me (nogal onbegrijpelijk) uit waar ik de sleutel kon vinden. En dus sta ik even later tussen de struiken te gluren als ik beweging opmerk vanuit mijn ooghoek. De buurman was aangekomen en bekeek me nogal argwanend, terwijl hij zijn deur open deed. En dus stond ik recht en probeerde ik uit te leggen wie ik was en waarom ik daar stond, maar volgens mij klonk ik heel erg schuldig, want ik voelde me ook een beetje 'betrapt'.
Hij reageerde niet echt en ging naar binnen, waarop ik terug in de struiken dook. En nu komt het moment waarover ik u wilde vertellen. Ik vond maar niets tussen die struiken en dus ging ik op mijn knieën zitten om beter te kunnen zien (het was ondertussen al betrekkelijk donker). En terwijl ik in de grond en tussen de bladeren zat te wroeten, hoorde ik plots iets achter mij. Dus ik draai me om en kijk recht op de knieën van diezelfde buurman die net achter mij stond.

Dit was echt betrapt worden! Zo'n belachelijk zicht...Ik wilde hem niet vertellen dat ik de sleutel aan het zoeken was, maar langs de andere kant had hij dat ongetwijfeld door. Tenminste dat hoopte ik eigenlijk... Ik stamelde iets (ik heb echt geen idee meer wat!) waarop de buurman zei dat ik gerust even bij hem binnen mocht wachten. Dat deed ik dan maar. Hij vertouwde het duidelijk niet helemaal, want ik mocht enkel op de zetel in de living zitten en hij deed geen licht aan. Daar zat ik dan... In het donker, in een vreemd huis. Waar zo'n lijst je al niet brengt! En het ergste van al... Nu kon ik niet eens een puntje doorstrepen!

1 opmerking:

  1. haha,dat was verschieten zeker....
    ik zie het zo voor me,op zo'n moment voel je je terug een beetje kind zeker?
    misschien had je ergens betrapt op worden ook op je lijstje kunnen toevoegen :)

    BeantwoordenVerwijderen