Wat kan het hartverwarmend en zelfs ontroerend zijn om mensen blij te maken... En hoe mooi is het om iemand helemaal blij te zien! Gisteren was mijn vader helemaal blij. Fijn als je mede verantwoordelijk bent voor die gemoedstoestand...
Zaterdag en dus weekend en uitslaaptijd. Of toch niet? Want om 7:00 ging mijn wekker af en ik moest even bedenken waarom... Al snel werd me dat echter duidelijk en na twee keer 'snoozen' vloog ik mijn bed uit op weg naar 'Bonhei'. Want daar wachtte mijn vader op zoveel mogelijk goede zielen die hem wilden assisteren om de beton in goede banen te leiden. Letterlijk. Zijn oproep bleek succesvol want het aantal helpers groeide met de minuut. We startten (zoals dat hoort op een werkdag) met een stevig ontbijt en zetten de sfeer meteen goed.
Papa is een grapjas. Ken je dat soort vaders dat steeds flauwe grappen vertelt wanneer je als puber met je vrienden thuis bent? Zo'n vader die dan ook het hardst met z'n eigen moppen lacht? En af en toe zak je dan een beetje door de grond. Gelukkig komt er een tijd dat je die mopjes best kan apprecieren en eigenlijk soms stiekem nog grappig vindt ook. En er komt ook een tijd dat je die hele 'traumatische-mopjes-tijd' kan wreken. Hem een koekje van eigen deeg geven... Mijn zus en ik hebben ons best gedaan!
 |
| Geconcentreerde werkers... |
Naast mopjes was het hard labeur. Het 'betonstuk' zelf viel goed mee. Ik kreeg de taak om te meten of hij niet te hoog of te laag lag, dus niet al te vermoeiend. Je moest snel en accuraat zijn... Sounds like a job for me! Het zand schuppen achteraf om de grond te effenen rond de betonplaat was echter minder een 'job for me'. Drie blaren getuigen dat momenteel...
 |
| 'De' betonplaat... |
In enkele uren was het karweitje gefixt! De koffiekoeken waren op, de champagneflessen leeg en de plaat beton mooi recht... En papa? Die was helemaal in zijn sas. Blij met zoveel mensen die hem kwamen helpen. Zo blij dat hij het heel vaak herhaalde en me meteen nadien belde om het nog eens te herhalen. Ik was nog niet eens thuis aangekomen... Hartverwarmend was het om hem zo blij te zien en ontroerend om te zien dat hij nadien helemaal de kluts kwijt was. Want zo gaat dat dan. In the flow, veel mensen, alles ondergaan, hard werken en blij zijn, heel blij... En dan plots weer alleen. Met een grote plaat beton. Maar weet je papa? Mensen blij maken, dat doet iedereen graag. Stuur dus gerust nog eens een oproep de wereld in. Want wat is er nu mooier dan iemand helemaal blij te zien en daar zelfs mee de oorzaak van te zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten