Birthday girl... :-)

Ik vertelde u al dat mijn vakantieweekje een klusweek zou worden en gisteren heb ik de spreekwoordelijke kers op de taart van de klusweek gezet... Terwijl ik 's morgens buiten zat te ontbijten in het zonnetje, ging de bel en stond mijn moeder voor de deur gewapend met... kadootjes!
Want ja, vandaag is het ook mijn verjaardag. En mijn verjaardagsfeestje. En dat heeft veel te maken met de zware inspanningen gisteren. Al ongeveer een jaar (en serieus, dan overdrijf ik hoogstens een maand of twee) staat mijn kot (hier heb ik het NIET over mijn huis, maar wel over het mini aanbouwhuisje op m'n terras) vol met rommel en afval voor het containerpark. Ik heb echter geen auto en af en toe wat problemen met het vragen van hulp, waardoor er nog steeds zakken onkruid van vorige zomer stonden. En met een feestje voor de boeg wil je natuurlijk dat alles er goed uitziet...

Die zakken leken absoluut niet meer op onkruid, maar gelukkig doen ze daar in het containerpark allemaal niet zo moeilijk over. Steenpuin, zand, enkele ondefinieerbare zakken (die ze daar toch naar de 'juiste' container kunnen verwijzen) en afgereden gras van letterlijk maanden hebben we in drie keer weg gebracht en ik ben teruggekomen met een groencontainer, waardoor ik dus vanaf nu nooit meer stinkzakken onkruid, gras en mest moet verzeulen.

Terug thuis zijn we begonnen aan het verplaatsen van hopen dals, bakstenen en ander gesteente. En even gedreven als mijn moeder stenen kan verslepen, ben ik weer aan het schilderen geslaan. Alles op mijn weg moest eraan geloven.

Niet alleen de schuttingen, maar ook de achtergevel kreeg een laagje. Niet dat het zoveel verandert, maar het ziet er alvast iets beter uit! En de vreemde schilderspoze is niet voor de foto, zo schilder ik echt... Je kan ook zeggen dat ik te lui ben om de ladder te verplaatsen.
Nadien heb ik gebeden tot de weergoden om het nog twee uur droog te houden. Zo lang had de verf namelijk nodig om te drogen. Ze hebben me een uur tot anderhalf gegeven en ik hoop dus dat dat voldoende was. Het ziet er alvast nog wit uit...

Vervolgens richting winkel om massa's drinken en eten in te slagen. En met massa's eten en drinken terug thuis was ik te moe om nog eten klaar te maken of een voet te verzetten. Ik heb de dag uiteindelijk afgesloten met een goed gesprek. Zo hoort het ook op een geslaagde dag. Toen we op het terras naar de tuin stonden te kijken, beiden met onze eigen gedachten, wist ik dat het goed was. En soms is er niet meer nodig dan dat...

Vandaag ben ik er helemaal klaar voor en toon ik u met enige trots mijn tuin en huisje in zijn huidige staat:

Mijn tuintje...

'Het' kot dat tot nu toe niet toegankelijk was...

De living die nooit zo 'rommelloos' was als nu...

Eten...

 U ziet het, ik heb mijn best gedaan... Als nu de weergoden dat ook nog eventjes willen doen ben ik een gelukkige 31-jarige vrouw. 31. Maar eigenlijk stiekem een meisje van 24 of zoiets. Want geef toe, iemand van 31 staat toch niet meer zo op een ladder?