Toen ik thuis kwam stond het huis op stelten... 't Is te zeggen, dat van de buren, maar het mijne daverde letterlijk mee! Je kunt nu lawaai maken en muziek spelen, maar je kan er ook zwaar over gaan en dat was hier het geval. Ik ben dus meteen naar de schutting geraasd, ben erover gaan hangen (het enige voordeel van het feit dat die nu nog niet hoog genoeg is!) en heb hen vriendelijk verzocht de muziek heel wat stiller te zetten. "Maar papa verjaart..." was het antwoord. En dat met zo'n zielig stemmetje. Grrrrr... "Wens je papa maar een gelukkige verjaardag van mij en je mag gerust muziek opzetten (ik dacht erbij: "Muziek wel ja, maar wat nu opstaat, valt daar wat mij betreft niet onder!"), maar dit is veel te luid. Mijn ramen trillen ervan!" U merkt de al dan niet verscholen frustratie mogelijks op die ook iets te maken kan hebben met de drukke gang van zaken. Het begint wat te wegen vrees ik...
En ach, ze zijn ook niet van slechte wil die buren, maar toch was ik helemaal opgedraaid en plots zeer overtuigd dat ik wilde verhuizen! Ik heb dus prompt vrienden opgebeld en mezelf uitgenodigd om bij hen te gaan eten om even af te koelen. Nadien een douchke, even relaxen en nu m'n bed in. Ik denk dat ik ga dromen van een zeer hoge, geluidsdichte schutting... Wat jullie?
hier altijd welkom als je moet afkoelen! Er is zelfs nog een bed op overschot als je liever niet meer naar huis gaat ;-)
BeantwoordenVerwijderen