Damage control na een volle mond...

Gisteren had ik een vergadering in Gasthuisberg en hoewel ik er in het verleden al een aantal keer geweest was, stond ik toch weer versteld. Doorgaans vind ik alles in Leuven 'klein' vergeleken met Antwerpen, maar Gasthuisberg is daar absoluut een uitzondering op. Ik kwam precies op het middaguur aan en dat maakte het duidelijk nog een schepje erger: het geheel had nog een meest weg van een georganiseerde krioelende mierennest.
Ik dacht aan de dokters in Grey's Anatomy die rustig 's middags een broodje aten, vaak alleen door gangen wandelen of met z'n twee in de lift verzeild geraken (en er trouwens ook allemaal beter uitzien dan de gemiddelde 'gasthuisberger', no offence...) en het contrast met de chaos hier kon moeilijk groter zijn.

Toen ik via de juiste kleur pijlen eindelijk de goede afdeling gevonden had, was het gelukkig heel wat rustiger. Ik had dan ook een vergadering met nogal grote meneren en mevrouwen al is dat allemaal relatief natuurlijk. Toen ik aankwam stonden er broodjes klaar (zo gaat dat met vergaderingen voor grote meneren en mevrouwen) en dus pakte ik er eentje met zalm. Ik had net de eerste hap in mijn mond toen 'mevrouw de directrice' vroeg of ik me even wilde voorstellen. Gênant... De hele tafel keek mijn richting uit, dus dan wil je snel zijn! Ik probeerde de hap zalm volledig door te slikken, maar al snel werd duidelijk dat dit me niet zou lukken. Ik moest zelfs oppassen om me niet te verslikken. Het was eigenlijk ook een beetje een taai broodje, wat natuurlijk niet hielp en iedereen bleef maar naar mij kijken en wachten... en eten. En volgens mij ben ik toen gewoon beginnen praten met mijn mond vol. Niet op een 'onbeleefde-volle-mond-manier', maar toch... En ja, je laten horen op een vergadering is belangrijk, maar hoe natuurlijk ook. De rest van de vergadering heb ik me wijselijk een beetje koest gehouden, voornamelijk omdat ik weinig kon bijdragen, anders had ik ongetwijfeld aan 'damage control' gedaan!

Dat heb ik achteraf wel nog geprobeerd, door mee te praten over Japan (en ditmaal dus met een lege mond). Ongelofelijk hoe die mensen daar omgaan met alle ellende en chaos. Als je beelden ziet van de opvangcentra bv. dan komt het nog niet in de buurt van chaos... Iedereen houdt zich rustig, wacht op zijn of haar beurt, ook al duurt dat een eeuwigheid. Echt bewonderenswaardig als je't mij vraagt. Daar kunnen ze op Gasthuisberg nog wat van leren!
Trouwens volgens mij is 'met je mond vol eten' in de Japanse cultuur zelfs beleefd! En als dat niet zo is, dan had het best gekund...