Vandaag irriteer ik mezelf. Al een hele dag lang. Je zou verwachten dat eenmaal dit inzicht er is de irritatie vanzelf stopt. Het is namelijk betrekkelijk contraproductief om jezelf te irriteren. Ik heb echter niet altijd de volledige zeggenschap over mijn eigen irritatiegraad. Zoveel is me ondertussen wel duidelijk...
Afgelopen week heeft me wat uitgeput met als kers op de taart de babyborrel van Fil en Senna gisteren. Het was schitterend en ik heb ervan genoten, evenals van de rest van afgelopen week. En net dat zorgde ervoor dat ik plots op de modus 'waakvlam' stond... Meer leek er niet meer over.
Eenmaal thuis ben ik ongeveer meteen mijn bed in gekropen en ik denk dat ik klokje rond geslapen heb. 't Is te zeggen, ik weet dat natuurlijk, maar ik heb ook nog gelezen, zowel 's avonds als 's morgens, dus ik heb met andere woorden alvast klokje rond in mijn bed vertoefd... Zalig! Hoewel ik mezelf eigenlijk ook beloofd had vandaag wat te werken. Ach geen probleem, er was nog steeds een behoorlijk stuk dag over! Maar dan begon mijn irritante zelve vanalles te doen met uitzondering van datgene dat diende te gebeuren. Om uw schoenen van op te vreten! Of zoiets...
En plots was het avond en ben ik dus de hele dag irritant geweest. Stiekem heb ik er ook een beetje van genoten maar dat mag ik niet teveel benadrukken. Anders ga ik nog denken dat irritant zijn ok is! Mocht u zich nu zorgen maken over mijn mentale gezondheid en vrezen dat ik last heb van een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis... dan ben ik vooral ontroerd dat u zich zo snel zorgen maakt over mij. Want over het algemeen gaat het prima met alle stukjes van mij, ook het irritante...
af en toe irritant zijn is ok ;-)
BeantwoordenVerwijderen