Sweet sixteen...

Het was lang geleden dat ik nog eens zo'n feestweekend had! Het begon meteen vrijdagavond na de laatste voorstelling van 13 1/2. Ik moet toegeven dat ik het wel ga missen, want na vijf weken zit iets toch wel wat onder je vel... Al ga ik ook genieten van weer eens gewoon een avondje thuis zijn! Na de voorstelling werden we meteen 'achter de coulissen' (lees: in een soort opslagkamertje in het station) verwacht waar we ieder een mooie zwart-wit foto kregen en een speech van meneer de regisseur himself. Lovende woorden vlogen in het rond en er vloeiden hier en daar ook wat traantjes. Het was echt fijn om deel uit te maken van zo'n geweldige ploeg en een stuk dat zo geprezen werd... Ik gaf er met plezier mijn vrije tijd even voor op! De vele grappige anekdotes die ik als 'politieman' meemaakte, de prachtige mensen die ik leerde kennen, het  mooie verhaal dat ik ondertussen na 23 keer bijna letterlijk kan mee zeggen, de hele sfeer... het was geweldig! Zoals mijn petekind zou zeggen: 'Wa e avontuu eh tante Fie?'

Na de speech volgende een soort receptie en de die-hards trokken achteraf nog naar de zomerfabriek waar nog zwaar uit de bol gegaan werd. Ik was op de fiets richting die laatste bestemming al in 'ik-moet-met-alles-lachen-stemming' en na een schoenenwissel, wat dansen op iets te onherkenbare muziek en nog wat van die dingen werd het er enkel erger op... Om vier uur deed ik voorzichtig mijn ogen dicht in de hoop dat de hele kamer zou blijven waar ze was en gelukkig was dat ook het geval. 'The morning after' manifesteerde zich wel een mini hoofdpijn, maar die was gelukkig op tijd weg voor feestje nummer twee.

Op zaterdag trouwden twee vriendinnen en na wat versieren en verstoppen in hun huis fietsten we all the way to Wilrijk/Edegem waar een heerlijk dessertenbuffet en een dansvloer op ons lagen te wachten. Ik was die dag nogal slecht georganiseerd en dus had ik niet gegeten. Met het vooruitzicht op een feestje leek het me wijs om toch iets te eten en toen drie andere vrienden richting frituur trokken sloot ik me aan. Ik geef het toe dat hoort niet, stiekem verdwijnen op een trouwfeest om even frietjes te gaan eten... We waren net op tijd terug voor een lekker dessert en ongeveer meteen na de openingsdans (en een babbeltje hier en daar) stond ik al op de dansvloer. Plots klonk 'happy birthday' door de boxen, want één van de bruiden was jarig en toevallig ik ook... Ik werd dus langs alle kanten gekust en ik kreeg zelfs al een kadootje! Zelden meegemaakt dat mijn verjaardag zo vroeg startte! Het werd meteen ook geweldige start... Ik stond al snel op blote voeten te dansen en wanneer ik het waagde even uit te rusten trok een ADHD-vriend me meteen weer de dansvloer op. We sloten het feestje mooi af om een uur of vijf en reden met een vol busje terug richting koekenstad (als je verjaart mag je fiets al eens in de koffer voor de weg terug...). Toen plots 'Stoppen!' door de auto klonk en één van de inzittenden A-team-gewijs uit het busje sprong om zijn maaginhoud aan de straatstenen toe te vertrouwen voelde ik me weer even zestien. Ahhh... Waar is de tijd!

En zondagmorgen stond ik, na veel te weinig slaap en met opnieuw een lichte hoofdpijn, braaf groentjes te snijden en aardappelen te koken om vrienden en familie van eten te voorzien. Bij verjaardagen horen feestjes en bij feestjes hoort nu eenmaal lekker eten... Ik zat echter niet helemaal op schema en dus was er nog heel wat te doen terwijl de eerste gasten al arriveerden. Ik denk echter dat de vermoeidheid me hier geholpen heeft, want ik heb me geen moment liggen opjagen of paniek was er ook niet bij. 'Er is wat er is...', dacht ik steeds maar. Niet alleen de vermoeidheid hielp, de gasten onder leiding van mijn moeder maakten de rest gewoon zelf af! Geweldig toch? Ik heb ook hele leuke kado's gekregen en de beste verrassing kwam van Lien en Bert die op bezoek kwamen met Fil en Senna! Nooit gedacht dat ze zo snel al all the way tot in Merksem City zouden komen. Hun mega buggy paste op de millimeter door de deur en zelfs door de verschrikkelijke schuifdeur achteraan. It was meant to be... Ik kreeg een prachtige foto van mijn petekind Senna, waar ik heel blij mee ben. En van petekind nummer twee Bo kreeg ik veel plakkerige kusjes, zelfs op mijn vuile tenen nadat hij er per ongeluk op was gaan staan. Wat wil je nog meer? Ik heb dus genoten. Het hele weekend lang! Al moet ik er eerlijkheidshalve ook bij zeggen dat ik vandaag toch gevoeld heb dat ik wel degelijk geen zestien meer ben. Leve het dagje verlof nadien om even te bekomen en je weer met je leeftijd te verzoenen...