zaterdag 11 augustus 2012

Twinkle, twinkle little star...

Ik had gisteren een hele planning in mijn hoofd en zoals vaak gebeurt bij mij, draaide de dag uiteindelijk heel anders uit. Ik had mezelf beloofd dat ik, gewapend met een waardebon én een kortingsbon van het Paleis, me nog eens mocht laten gaan. Spreekt voor zich dat ik me voorbeeldig aan dat stuk van de planning gehouden heb. De rest verliep echter anders... Ik wilde de deur van de slaapkamer schilderen, de deur van het tuinhuis afschuren, geschikte verf zoeken enz. Uiteindelijk kwam mijn nicht op bezoek met een geweldig kadootje voor mij: een boekje voor coole tantes! Op mijn lijf geschreven! We belandden vervolgens al tetterend in de tuin en voor we het wisten was de halve middag voorbij.

En dat boekje (of het universum?) zorgde er plots voor dat mijn zus belde en voorstelde dat ik langs zou komen. Als coole tante spring ik dan natuurlijk meteen in mijn coole auto, zelfs als dat file op de ring betekent. Coole tantes met coole auto's zingen gewoon luid mee met de radio of het cassetje (nog cooler!) en trekken zich niks aan van gapende automobilisten in de buurt. Want als ik uren kan rondwandelen met Senna op mijn buik in de draagdoek of Fil kan troosten nadat hij even zijn keel open zette... tja dan heeft een planning nog weinig in de pap te brokken. Zo'n heerlijk gevoel een kind dat op je schoot rustig wordt of zelfs vol overgave in slaap valt... Genieten!

's Avonds heb ik me dan weer wel aan mijn planning gehouden en dit keer met veel plezier. Ik had namelijk afgesproken om een terrasje te gaan doen en de Cappuccino Club op het eilandje leek me daar de geschikte locatie voor. Bleek echter dat die simpelweg niet meer bestond en niet alleen was het personeel heel anders dan toen, ook het cliënteel was niet meer wat het geweest was. De prijzen hadden zich eveneens feilloos aan de nieuwe bezoekers aangepast. En wij dus ook maar aan de prijzen...
Je hebt zo van die 'perfecte avonden', met vallende sterren, diepe gesprekken, uren die voorbij vliegen en vooral een klik die je voelt tot in je ziel. Perfect, zelfs ondanks het feit dat ik elke vallende ster gemist heb. We hebben van stoel gewisseld, zijn aan het water gaan staan op het bruggetje naar het MAS, het mocht allemaal niet baten. De vallende sterren toonden zich enkel aan mijn gezelschap, die maar liefst vier wensen mocht doen!


Lag het aan zijn snor die ik nooit eerder gezien had of vond het universum dat ik die dag geen wensen meer nodig had? Ach, wie maakt zich druk over een wens meer of minder als je ziel er een nieuwe vriend bij heeft?
Ik misschien toch een klein beetje als je weet dat ik bij thuiskomst nog minstens een kwartier in de tuin gezeten heb al turend naar het met sterren gevulde hemelgewelf. Tevergeefs, maar wel nagenietend van een perfecte dag...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten