Leve tante Fie!

Sinds enkele maanden ben ik voor de tweede keer meter en voor de eerste (officiële) keer tante. Ik voelde me onofficieel wel al langer tante Fie... Afgelopen dagen heb ik wat quality time doorgebracht met allebei mijn petekindjes. Dat gaat er bij de ene iets rustiger aan toe als bij de andere, hoewel... het is maar wat je rustig noemt natuurlijk!

Woensdag ging ik op bezoek bij mijn zus en petekindje Senna. Natuurlijk ben ik daar even goed voor Fil, want dat heb je wel met tweelingen... Je hebt altijd het idee dat je één van de twee tekort doet! En vermits ik meter ben van Senna, heb ik dat vanzelf bij Fil, zelfs zonder dat ik iets doe!

Straal!

Dat is toch hard labeur hoor zo'n tweeling. Eten geven, boertje laten, badje, verschonen, troosten enz. en dat allemaal met twee tegelijk! Want als de ene zijn (of haar) keel open zet, dan de andere ook. Al is in dit geval Fil vaker de aanzetter.
We besloten ons toch te wagen aan een spelletje monopolie. Dat was bij mij al jaren geleden. Vroeger zorgde zo'n spelletje garantie voor familievetes omdat mijn vader enkel iets wilde verkopen voor belachelijk veel geld en dus met andere woorden het spel boycotte. Hij gaf niet af en vond dat bovendien zelf zeer vermakelijk, waardoor het binnen de kortste keren 'ambras' was en monopolie voor enkele maanden of jaren weer de kast in verdween. Mijn zus is nog steeds geen kei in verliezen, maar daar hebben ze creatief wel het één en ander op gevonden. Speciale regels, waardoor het nog straffer was dat haar wederhelft uiteindelijk toch won!
Je kon al wel raden dat zo'n spelletje met een tweeling niet zomaar gespeeld wordt. Er werden dan ook verschillende pauzes ingelast, maar ik vond het ongelofelijk straf dat we erin slaagden het uit te spelen! Volgens mij de eerste keer sinds de dag van de geboorte dat we nog eens een spelletje speelden. Leuk! En Senna, die speelde gewoon mee hoor! 't Zit in de genen...

Senna in charge of the money...

Hoewel die genen... Fil deed ondertussen onverstoorbaar een dutje!

Ik heb ervan genoten, van elke knuffel, elk flesje, elke onderbreking. Soms was ik stiekem zelfs blij dat ze van zich lieten horen, want dan mag ik weer iemand troosten of gewoon even knuffelen. En sommige dingen worden dan heel relatief... Zoals de plekken op mijn nieuwe kleedje na Senna's flesje. Ik vond het wel erg voor Senna natuurlijk. Dat arme kind, altijd weer iemand anders die een flesje wil geven en dat niet tegoei doet! De twee flesjes voordien was het gelukkig prima gegaan, maar ja drie keer is scheepsrecht hé!

En vandaag kwam petekind Bo weer eens een dagje naar hier. Ook een geweldig kind dat op de fiets de hele weg lang liedjes zingt over eender wat (echt!) en overal de kerktorens uitpikt. Zo heb ik er al ontdekt die me nooit eerder opgevallen waren. Vandaag had hij iets met camions... Overal kwam hij die tegen! Tot helemaal aan de badboot heeft hij minstens 30 keer 'camion' geroepen! Tja, als je onder de autostrade door rijdt ongeveer rond de spits of langs de camionparking aan de haven komt...

De badboot was een zeer welkome verfrissing. Ik weet niet of het water de beloofde 30° graden had, al vond ik dat niet erg. Het was heet! Aan Bo's trillende lip merkte ik echter dat het voor hem toch frisjes was, maar hij wilde niks weten van even aan de kant gaan zitten met een handdoek. 'Da's voor janetten!', moet hij ongetwijfeld gedacht hebben, terwijl hij mij weer terug het water in trok...

Elegant is anders, I know...

Een snottebelkus van Bo! Daar doen we't voor...

Geweldig toch kinderen? Misschien moet ik maar eens een geschikte man zoeken... Hoewel, eerlijk is eerlijk, ik ben ook altijd weer blij als ik nadien thuis in de zetel kan ploffen of als ik 's morgens weer eens kan uitslapen... Leve het meterschap en leve tante Fie zijn!