vrijdag 2 september 2011

Mijn weg...

Ik ben tot hiertoe geen kei geweest in relaties. Het is te zeggen... Misschien kan ik beter zeggen dat het bewijs dat ik er wel een kei in ben vooralsnog niet geleverd werd. Ik heb al relaties gehad, de ene al wat beter en/of langer dan de andere, maar er heeft er (logischerwijs) nog geen enkele geresulteerd in iets blijvends. Ik was er nochtans betrekkelijk vroeg bij en had meteen ook lange relaties, want ik meende het wel serieus en ging ervoor, maar op de één of andere manier liep er toch telkens iets mis. 'Mis' klinkt misschien te zwaar want soms ging het ook gewoon over opgroeien en niet met elkaar meegroeien. Mijn eerste twee grote liefdes kenden zo'n einde.

Mijn laatste relatie is eigenlijk eerder een 'verzameling van relatiemomenten' of zoiets. Elkaar doodgraag zien en niet zonder elkaar kunnen, maar als het erop aan komt blijkbaar ook niet altijd met elkaar. Dat was af en toe zeer frustrerend en niet alleen voor ons, maar ook voor de omgeving. Want mensen blijven niet pikken dat je 'jezelf de vernieling in stort', zoals dat wel eens werd benoemd. Terecht. Hoewel het voor mij nooit zo voelde. Ik voelde me niet jaren aan één stuk door ongelukkig. Ik ben zeker in en in verdrietig geweest, maar ook echt intens gelukkig. En ik wilde liever periodes van 'echte liefde' afwisselend met 'echt verdriet' dan iets waarin beide ontbraken. Mijn verstand zag alles en waarschuwde me eveneens, net zoals mijn omgeving. Mijn verstand begreep alle redenen om ervan weg te lopen en alle bezorgdheid om me heen. Maar mijn gevoel niet. Mijn gevoel voelde gewoon... En ik leefde of beleefde simpelweg elke dag en volgde wat ik dacht dat mijn weg was.

Op de duur merkte ik echter dat ik kredieten opgebruikt had. Mensen willen het niet meer horen en ik vertelde het niet meer. Een zeer begrijpelijk proces zonder verwijten, maar wel pijnlijk. Want je komt zo wel een beetje alleen te staan. En soms weet je dan echt niet meer waarheen je weg nu eigenlijk loopt en kom je op zijpaadjes terecht.
Mijn verhaal werd meer en meer een verhaal dat niet meer verteld noch gelezen werd. Een boek ergens achterin de bib dat enkel stof vergaart. Ik denk dat ook dat mijn weg was, hoe gek dat ook mag klinken. Echt je eigen weg zoeken, authentiek durven zijn en aanvaarden wat er is, wat ook de uitkomst is. "Het is ok..." Dat heb ik vaak tegen mezelf gezegd. Wanneer ik in tranen was of wanneer ik de weg voor me niet meer zag. En dat hielp. Want het was ook ok. Verdriet is ok. En zoeken en de weg kwijt zijn is allemaal ok.
Misschien was mijn weg ook wel uitzoeken of ik het alleen kon? Dat bleek het geval. Ik kon dingen loslaten en aanvaarden wat er wel en wat er niet was.

En wanneer ik het helemaal losliet... was het er plots, die liefde. Zo gaat dat dan... Wanneer je het niet meer verwacht, net dan overvalt het je. Geen logica, geen verstand, het denken en overwegen in mijn hoofd was er niet meer. Er was gewoon wat er was.
Het resultaat is dat ik niet meer alleen woon. Plots deel ik mijn huisje met de man die mij de afgelopen jaren een hele regenboog aan gevoelens heeft bezorgd. En in de eerst plaats heeft hij ervoor gezorgd dat ik hem graag zie.

Het is spannend en nieuw want met mijn 31 lentes heb ik nog nooit met iemand mijn kleerkast of de afstandsbediening hoeven delen. Er zijn opnieuw heel veel eerste keren en dat is zowel spannend als grappig. Wordt vervolgd... En wat er later zal komen of hoe dit zal gaan? Dat weet ik niet. Dat zien we dan wel. Het is hoe dan ook mijn weg...

5 opmerkingen: