The Red Star Line...

Dit weekend stond ik sinds lang weer eens op de spreekwoordelijke planken. Een beetje tenminste... Ik was eigenlijk meer een verteller, maar werd doorgaans toch benoemd als 'acteur'. Ach, what's in a name? Het was een ervaring! Zonder al te veel (lees: één of misschien beter een halve) repetities sprak ik om zaterdag 11 uur af met Suzanne, mijn compagnon on scene. Ik had haar voordien nog nooit gezien. Speciaal dus wel! Ongeveer twee weken voordien hadden we een tekst doorgestuurd gekregen van twee A4-tjes. Een monoloog die we om de beurt aan een groep wandelaars mochten vertellen. Niet evident om van buiten te blokken, toch zeker niet als je dat niet echt gewoon bent. Mijn tegenspeler (in dit geval eerder medespeler) was een rasechte actrice en voor haar waren twee A4-tjes ongetwijfeld een lachertje.

De bedoeling was dat mensen startten in het Centraal Station. Daar kregen ze een plannetje en de boodschap dat ze onderweg enkele mensen zouden tegen komen. Die mensen vertelden hen allemaal een verhaal recht uit de beklijvende geschiedenis van de Red Star Line.

Na een twee uur durende tocht (die in werkelijkheid zelfs wat langer bleek), kwamen de reizigers aan op de kaai, waar tientallen meters aan elkaar geknoopte zakdoeken de imaginire pasagiers en boten uitwuifden. Daar waar jaren geleden duizenden mensen de boot op stapten richting Amerika.

Ik mocht een verhaal vertellen over de kleine Sarah. Een droevig verhaal. Sommige mensen bleken er oprecht van aangedaan. En dat is wel (hoe ongepast dat ook klinkt) een fijn gevoel... Dat je mensen kan raken met een verhaal...

Mijn allereerste 'vertelling' was ik best zenuwachtig. Om te beginnen stormde tijdens de enige echte 'generale' repetitie (mag je dat zeggen als er maar één was?) een oude man al roepend onze 'scene' binnen. Er was iemand aan het inbreken in het huis aan de linker kant. Dat was eveneens van hen, maar stond leeg. Je vraagt je dan toch af, waarom iemand in godsnaam inbreekt in een huis dat leeg staat... De zoon des huizes vloog meteen naar buiten om de snodaard te grijpen en nog vijf minuten later stond de politie met loeiende sirenes op de stoep. Wij stonden wat beteuterd te kijken naar wat er allemaal aan de gang was. Het was in plaats van een 'scene' een echte 'crime scene' geworden! We voelden ons een beetje zelf in een soort toneelstuk en hoopten alleen maar dat de commotie gedaan zou zijn voor de eerste groep arriveerde.
Ten tweede stelde ik me in stilte enkele vragen... Zou ik mijn tekst niet vergeten? Zouden ze het snappen? En nog belangrijker, zouden ze het goed vinden? En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, als klap op de vuurpijl zat mijn moeder meteen in die eerste groep. Ik probeerde de hele tijd haar blik te vermijden, want elke keer dat ik haar kant uit keek, was ik mijn tekst kwijt. Ik denk niet dat iemand dat gemerkt heeft, want mijn verhaal kon gelukkig wel wat stiltes én improvisaties verdragen...

En dus was ik heel tevreden toen ik in de late namiddag met mijn tegenspeler en de zoon des huizes jenga zat te spelen op een stoeltje in de zon, midden in de Olijftakstraat... En dan komt meteen het oude gevoel terug: mijn god ik hou van Antwerpen!

Voor mijn petekindje Senna en haar broertje Fil...

Mijn zus is een vechter. Wij alle drie denk ik, maar misschien is mijn zus stiekem wel de grootste vechter van ons allemaal... Ze heeft altijd heel goed geweten wat ze wilde en één van die dingen was een kindje. Wij waren dus met z'n allen helemaal in de wolken, samen met haar toen zes maanden geleden bleek dat ze eindelijk zwanger was. En enkele weken later zo mogelijks nog meer toen het plots over een tweeling ging! Ongelofelijk...

Ze moest meteen stoppen met werken, maar mijn zus is ook niet bepaald een 'zittend gat' en dus stortte ze zich helemaal in de voorbereiding van 'de grote dag'. Ze schuimde stockverkopen af, bedacht vanalles voor de suikerbonen, naaide kleertjes en maakte van haar huis een echt nestje...

Tot vorige week bleek dat 'die grote dag' er plots veel vroeger was en jammer genoeg zo anders dan verwacht en gedroomd. Fil en Senna werden geboren op 25 weken. Mijn zus had gevochten om hen zo lang mogelijk veilig in haar buik te houden, maar het mocht niet baten. Gelukkig bleken ze beide minstens even sterk als hun mama en papa. Het zijn echte vechtertjes!

Gisteren mocht ik ze zien. Ik was zenuwachtig en vond het zo spannend. Ik denk dat ik minstens tien keer mijn handen gewassen heb... Uit schrik.
Ze zijn prachtig. Echt! Ik had al foto's gezien, maar die geven toch een heel ander beeld. Wat zijn ze ongelofelijk klein... Dat was in het begin even schrikken, maar ze zijn zo mooi en volmaakt. Echt mini mensjes... Ik kon naar hen blijven kijken en tijd leek helemaal geen invloed meer te hebben. Lien en Bert legden me uit hoe alles daar in zijn werk gaat en leerden me mijn petekindje Senna en haar broertje Fil kennen. Twee hele andere karaktertjes, dat zie je nu al. Fil is de rust zelve, terwijl Senna heel wat heviger en beweeglijker is. Je kan niet anders dan meteen helemaal verliefd op hen worden... En terwijl mijn gevoel zegt dat ze hier wel moeten doorkomen, houdt mijn verstand me ook bij de realiteit. Het worden nog moeilijke maanden...

Vannacht had ik een mooie droom. Oma kwam erin voor. Zij maakte iedereen daar boven duidelijk dat ze geen tegenspraak duldde op die typische manier waarop enkel zij dat kon. Ze zorgde er koppig voor dat Fil en Senna niks zou overkomen en dat stelde me gerust. Wie kon er immers tegen haar doorzettingsvermogen op? Misschien enkel Fil en Senna? In dat geval zitten we ongetwijfeld goed!

Blijf vechten Fil en Senna...

Fil en Senna, jullie zijn prachtig. En wat was het geweldig om jullie hartje te zien kloppen, jullie mini buikjes die op en neer gaan en jullie smalle beentjes en armpjes die nog wat ongecontroleerd van links naar rechts gaan. Het haar van papa op jullie hoofdje. Bij jou Fil, staan er zelfs wat plukjes omhoog en dat in combinatie met de zonnebril op je neus en de lamp boven je doen je er heel stoer uitzien. Die duim die af en toe richting je mond gaat, maakt je dan weer helemaal schattig. En jij Senna bent zo volmaakt een vechtertje dat het niet anders kan... Je moet wel heel erg op je mama lijken! Ik ben nu al een hele fiere tante en meter... Blijf volhouden en vechten alle twee en weet dat er heel veel mensen aan jullie denken, gele lintjes ophangen als teken van hoop en voor jullie duimen. Hier en ver weg ergens boven ons...

De voordeur? Been there, done that!

Sommige dingen heb je één keer voor en dan nooit meer. Lesje geleerd! Of dat zou toch moeten... Bij mij is dat echter niet het geval. Sinds ik in Merksem woon heb ik al heel wat miserie gehad met deuren en meer bepaald sloten en sleutels. Of mijn slot raakte geblokkeerd (zie hier) of ik vergat m'n sleutel... Buiten gesloten én binnengsloten (lees je dan weer hier), ik heb het allemaal al voorgehad... En blijkbaar leer ik er niet al te veel van, want het blijft me maar gebeuren.

Vandaag kwam ik zeiknat thuis aan en vond ik een briefje in de bus van de postbode met de boodschap dat hij een pakje voor mij afgeleverd had bij nummer 72. Ik benieuwd natuurlijk en niet alleen naar het pakje, ook naar de buurman of buurvrouw van nummer 72. Dat vind ik trouwens heel handig aan de pakjes die uit Nederland komen. Die hoef je niet ergens af te gaan halen, maar die liggen steeds ergens bij buren. En tot hiertoe ook altijd weer bij iemand anders. Ik ben al eens naar de krantenwinkel gemoeten, naar de kapper, naar de vriendelijke oudjes een paar huizen verder die me meteen enthousiast bij mijn voornaam noemden toen zij de deur open deden enz. Maar nr. 72, daar was ik nog niet geweest...

Vermits ik toch nat was, besloot ik meteen mijn pakje te gaan halen en trok ik de deur achter mij dicht. De oplettende lezer of lezeres weet reeds dat hier iets mis gegaan is... Inderdaad! Ik vergat mijn sleutel. En dat had ik pas door terwijl een wat norsere oudere man de deur kwam open doen met een mond vol spaghettisaus. Ik zei dus maar snel dat ik een pakje kwam ophalen, wat dan ook meteen in mijn handen werd geduwd. Geen idee hoe zijn stem klonk, want hij heeft geen woord gezegd. "Bedankt meneer en sorry voor het storen!" zei ik nog vriendelijk, maar de deur werd alweer dichtgeduwd. Geen sleutel dus...

Ik besloot bij de linker buren te beginnen, vermits de communicatie daar doorgaans iets makkelijker gaat én de  schutting langs die kant lager is. Tot slot heb ik ook garantie minder bekijks langs die kant... Dat bleek echter al snel ijdele hoop en dus stond ik al snel langs de andere kant met de brievenbus te klepperen. De bel doet het daar al jaren niet meer en vermits op de deur kloppen doorgaans minder effectief is, gezien het aantal decibels binnen, zette ik meteen de zware middelen in.
"Hallo, ik heb per ongeluk de deur dicht getrokken en kan nu niet meer binnen. Zou ik even over de schutting mogen kruipen?"
Dat werd meteen zeer luid en in een onverstaanbare taal herhaald voor mama, die al naar buiten snelde op zoek naar een ladder. "Ja, is goed... Kom maar binnen!"
"Ik ben wel kletsnat..."
"Ni erg..."

In de tuin aangekomen stond mama al te trekken aan een veel te lange ladder en dus schoot ik haar te hulp. Plots vond ze onder de stapel rommel nog een kleinere ladder die ze er zonder al te veel moeite noch omwegen onderuit trok. Er viel vanalles, maar dat scheen allemaal niets uit te maken. Ach ja, als je tuin een opslagplaats/vuilnisbelt is...(voor een voorbeeld: kijk hier!) En zo moest ik dus, met een veel te klein laddertje over mijn zelfgemaakte schutting, die trouwens nog steeds zeer stevig bleek! En toen ik daarboven op zat en me helemaal bewust was van de situatie, schoot ik in de lach. Mijn buren begrepen niet helemaal waarom, maar lachtten wat onwennig mee.
Ach ja, je moet het leven af en toe toch wat spannend maken niet waar? En zei ik niet eens dat ik een hekel heb aan routine? Wel, ik kan alvast op heel wat verschillende manieren het huis binnen komen!

Zwarte Magie

Mijn lief heeft een handleiding. Logisch, hoor ik u denken, wie heeft dat nu niet? Ok,ok, klopt, maar mijn lief heeft een wel heel speciale handleiding. Het is een beetje zoals het spelletje 'Zwarte Magie': het duurt en tijd voor je het door hebt, maar eens je het snapt is plots alles simpel (voor zij die het niet kennen: kijk hier). Wel, zo gaat het ook bij hem...

Ik geef u een voorbeeldje. We hebben af en toe een dag met z'n twee gepland. Dat moet want met het verbouwen aan een huis en twee drukke agenda's (dan heb ik het bij mij voornamelijk over 's avonds en de weekends), schiet er anders weinig tijd voor elkaar over. Afgelopen vrijdag was het aan ons en we zouden naar de sauna gaan. Ik blij als een kind, want dat was al eeuwen geleden en een first dat mijn lief zoiets uit zichzelf voorstelde. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik ben namelijk nog maar één keer samen met hem naar een soort sauna gegaan en dat was vooral grappig. We waren op weekend en in het hotel bleek ook een klein saunacomplex. Ik kreeg hem uiteindelijk zo ver dat hij mee wilde gaan, maar op zijn manier! Ok... Zijn manier bleek: 15 minuten in de sauna en daarna even het zwambad in en dat drie keer herhalen. Nadien was het over en uit gedaan! Sauna met een tijdsklok dus...

En die tijdsklok moesten we nu plots opnieuw meenemen. "Ginder eten? Ben je gek, dat hou ik nooit zo lang vol!" Ik kwam met allerlei argumenten, tegenvoorstellen, probeerde alle mogelijke trucs, maar niets werkte. We zouden daar niet lang blijven. Op de duur vroeg ik me af of het wel en goed idee was... Want als ik zo snel moest vertrekken, kwam ik ongetwijfeld gestresseerd terug van het idee dat ik zoveel geld opgedaan had in zo'n verrekt korte tijd. Compromissen Sofie! Hij wil mee naar de sauna voor mij, dus dan moeten we misschien maar wat korter gaan... Zo gezegd zo gedaan! We hadden allebei een boek mee en na zijn verplichte ritueel (15 min, water, 15 min, water, 15 min, water), zaten we met z'n tweeën buiten in het zonnetje een boekje te lezen met een kleine versnapering en een drankje. Heerlijk! Ik genoot en dus vroeg ik hem wat hij nadien wilde doen. Filmpje huren? Eten halen of nog koken? Ik had me er dus helemaal bij neergelegd...

Toen ik iets later terug kwam van een opgietsessie en mijn lief vroeg wanneer we gingen bestellen om te eten, schrok ik me dan ook te pletter. En toen snapte ik het! Zo werkt dat dus. Vraag hem jouw klok te volgen en hij volgt de zijne. Laat hem zijn klok volgen en hij volgt de jouwe! Mannen zijn eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld, ze zijn gewoon 'zwarte magie'...

Candid camera?

Donderdagavond vijf uur en ik zit aan de computer als een gek te zoeken naar een gezellig restaurantje in Borgerhout. Mijn lief had namelijk een verrassing voor mij in petto die avond, maar hij was vergeten voordien een restaurantje te zoeken... Na een zoektocht kwam ik terecht bij Carrods: website zag er ok uit, de locatie was prima en dus belde ik om te reserveren. Er was nog plaats, dus ideaal!

Na wat zoeken ter plaatse stonden we voor een smal huis waar wel degelijk 'Carrods' op het raam geschilderd stond. De deur was echter op slot en dus keek mijn wederhelft mij een beetje vreemd aan. Ik denk dat hij twijfelde of ik het telefoongesprek en de reservatie niet gewoon gedroomd had. Er hing wel een bel en dus probeerden we die. Dat hielp want meteen kwam er iemand aan gehuppeld. We kwamen binnen in een mini 'zaaltje' waar drie tafeltjes stonden. Twee van vier en ééntje voor twee. Er werd ons een tafeltje voor vier aangeboden, dus gingen  we zitten en keken we elkaar een beetje twijfelachtig aan. Als we in een stripverhaal zouden zitten, hadden er ongetwijfeld massa's vraagtekens boven onze hoofden gehangen. De vrouw des huizes vroeg ons of we alvast iets wilden drinken.
"Een pintje!" klonk het meteen tegenover mij. Misschien werd het zo minder vreemd?
"Oei, ik heb er wel nog maar ééntje." Nope! Nog meer vraagtekens...
"Voor mij een fruitsap." zei ik wat aarzelend.
"Dat heb ik niet... Of wacht, jawel!" De vraagtekens bleven komen!
Terwijl onze drankjes ergens opgediept werden, keken wij elkaar aan en schoten we allebei in de lach. Waar waren wij beland? Even later kregen we een blikje jupiler en een glas fruitsap. Het pintje kon enkel in een wijnglas, want dat was het enige dat op tafel stond... Speciaal! Toen mijn wederhelft om een bierglas vroeg kreeg hij als antwoord: "Nee, sorry die zijn ondertussen allemaal kapot...". Ik moest toen echt moeite doen om niet te schateren. Uiteindelijk kreeg hij een ander glas, dat alvast iets meer geschikt was voor bier dan het oorspronkelijke wijnglas. We zagen er allebei het grappige wel van in en het duurde dus niet lang voor we op zoek waren naar verborgen camera's met de tranen in onze ogen van het lachen. Vooral ook omdat alle antwoorden bij mevrouw de serveerster er ook zo serieus uitkwamen en zij elke keer met een andere outfit weer aan onze tafel verscheen.
En tijdens onze zoektocht werden er plots twee borden dampende soep voor ons op tafel gezet.
Dat was de druppel voor mijn wederhelft: "Excuseer, hoe werkt dat hier precies want euh..."
"Ah! Jullie zijn hier nog niet geweest?"
"Euh... nee..."
"Ah ik dacht... omdat jullie gereserveerd hadden..."
"Nee, internet did the trick..."
"Ah ok, dan leg ik het even uit!" Al snel verdwenen de meeste vraagtekens al bleef het een iets of wat vreemd concept. Je moet het je voorstellen als een soort 'table d'hôte'. Je kan dus op voorhand reserveren voor een dagmenu en dan eet je wat de pot schaft. Soep of voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Gewoon binnenspringen gaat dus niet, wat we even later ook merkten. Ook al zat er niemand, er was natuurlijk ook geen extra eten bereid...

We weten nog steeds niet wat de verschillende outfits betekenden en ook niet helemaal waarom de bierglazen 'allemaal kapot' zijn, laat staan waarom er nog maar één pintje was en de fruitsap als bij mirakel er plots toch bleek te zijn... Maar we hebben wel nog eens goed gelachen en dat is reden genoeg om het een geslaagd uitje te noemen!

Oh en voor zij die zich afvragen wat mij lief nu als verrassing had bedacht... Hij heeft er alvast voor gezorgd dat ik het nooit had kunnen raden, want ik zou er zelf niet opgekomen zijn. Not my cup of tea dus, maar ik heb genoten van het verrassingselement, het etentje, de musical Domino en nog een meest van mijn lieve lief...

Oplossen of creëren?

Impulsen komen bij mij in alle vormen en kleuren voor... Een plotse onbedwangbare zin in marsepein bv. Soms gaat het over een telefoontje of iemand specifiek die ik dan absoluut wil horen of zien, maar het kan ook een bepaalde activiteit zijn waar ik dan echt niet aan kan ontkomen. En ook die activiteiten nemen de gekste vormen aan... Neem nu dit weekend.
Mijn wederhelft zou weer gaan werken in het huis, maar ik had besloten dat ik een keer zou passen. En omdat ik niet gewoon thuis wilde zitten, vermits ik dat de laatste tijd sowieso nogal veel doe, vond je me gisterenmiddag op café! Impuls één! En zeer atypisch heb ik zelfs terloops naar de koers gekeken. Ik kan niet vertellen wie er gewonnen heeft, wel dat er grappige mensen passeerden en ik denk dat ik het zelfs een nanoseconde spannend vond!
Ik kocht trouwens ook een theepot. Impuls twee. Dat mocht, want ik was er al eens naar op zoek geweest en mijn cafébezoek viel duurder uit dan de theepot... Je kan je dan natuurlijk ook vragen stellen over het aantal consumpties, maar dat viel heel goed mee.

Vandaag heb ik rustig ontbeten en nadien slenterde ik naar boven, op zoek naar een creatieve bezigheid, tot mijn oog plots viel op een groter wordende schimmelvlek in de hoek van de slaapkamer. Die hebben we onlangs, tot mijn groot afgrijnzen, ondekt en ik denk dat ik hem onbewust genegeerd heb. Plots was hij er dus weer en toen ik de volle impact ervan zag (tot in mijn kleerkast!!!), was de maat vol. Impuls drie!
Ik ben op mijn fiets gesprongen en javel gaan kopen. Tante Kaat vertelde me namelijk dat javel met water dé methode was om schimmel te laten verdwijnen. Op de fiets terug bedacht ik me plots dat er nog iets nodig was, namelijk een 'plantenspuit' om een mengsel van water en javel op de schimmel te kunnen spuiten.
Een impuls moet aangepakt worden en dus raadpleegde ik mijn creativiteit. Even later slaagde ik erin om iets te fabriceren en nog wat later stond ik voor een half uitgeladen kleerkast in de wetenschap dat ik het volledige probleem niet op mijn eentje zou kunnen aanpakken. Frustratie alom!

In the end heb ik dus niet echt iets opgelost, maar eerder een extra probleem gecreëerd... Ach, ik ben dus alvast creatief geweest!

Een engelbewaarder met humor...

Bij nieuwe energie en een nieuw hoofdstuk hoort een nieuwe lay-out! Het is nog niet helemaal wat het moet zijn, maar ik ben toch alvast fier over de zelfgecreëerde header. De polkadots aan de zijkant zijn misschien wat veel van het goede...

Ik kan niet goed uitleggen hoe het komt dat het voor mij aanvoelt als een nieuw hoofdstuk, maar het mooie afscheid van oma vorige week zaterdag in de mis en op het kerkhof heeft daar alvast toe bijgedragen. En ik vraag me dan altijd af of die energie op de één of andere manier voelbaar is voor mijn omgeving, want zonder dat ik er iets van gezegd heb, komen meteen ook andere dingen weer 'tot leven'.

Dat doet me denken aan het vreemde verschijnsel dat ik geregeld tegen kom. Nu is het al even geleden, wat kan kloppen met mijn gevoel dat het samenhangt met energie. Geen idee of dat voor iemand bekend klinkt of jullie mij nu helemaal als 'totaal geschift' afschrijven... Ik heb namelijk geregeld voor dat de straatlantaarn uitvalt als ik eronder wandel of fiets en even verder flitst hij weer aan. Gek hé?

Ooit vertelde ik een vriend daarover en hij keek me een beetje lachend aan . Ik zag hem denken "Tuurlijk en ik verander water in wijn!". We wandelden over een brug en aan het begin stond er een ronde smeedijzeren boog waar een lamp aan hing en daar moesten we onderdoor. En jawel, de lamp viel uit. Zijn blik mijn kant op leek meer een groot vraagteken en volgens mij zag ik zelfs een spoortje van angst...

Zou zoiets kunnen? Is de energie die iemand uitstraalt echt fysiek voelbaar? Of zit er boven iemand die gewoon een aan/uit-knopje heeft en zich duchtig amuseert wanneer ik rond wandel of fiets? Wat het ook is, ofwel straalt mijn energie het universum in... ofwel heb ik alvast iemand die mij prima in de gaten houdt als ik de weg op ga! Een engelbewaarder met humor!