Candid camera?

Donderdagavond vijf uur en ik zit aan de computer als een gek te zoeken naar een gezellig restaurantje in Borgerhout. Mijn lief had namelijk een verrassing voor mij in petto die avond, maar hij was vergeten voordien een restaurantje te zoeken... Na een zoektocht kwam ik terecht bij Carrods: website zag er ok uit, de locatie was prima en dus belde ik om te reserveren. Er was nog plaats, dus ideaal!

Na wat zoeken ter plaatse stonden we voor een smal huis waar wel degelijk 'Carrods' op het raam geschilderd stond. De deur was echter op slot en dus keek mijn wederhelft mij een beetje vreemd aan. Ik denk dat hij twijfelde of ik het telefoongesprek en de reservatie niet gewoon gedroomd had. Er hing wel een bel en dus probeerden we die. Dat hielp want meteen kwam er iemand aan gehuppeld. We kwamen binnen in een mini 'zaaltje' waar drie tafeltjes stonden. Twee van vier en ééntje voor twee. Er werd ons een tafeltje voor vier aangeboden, dus gingen  we zitten en keken we elkaar een beetje twijfelachtig aan. Als we in een stripverhaal zouden zitten, hadden er ongetwijfeld massa's vraagtekens boven onze hoofden gehangen. De vrouw des huizes vroeg ons of we alvast iets wilden drinken.
"Een pintje!" klonk het meteen tegenover mij. Misschien werd het zo minder vreemd?
"Oei, ik heb er wel nog maar ééntje." Nope! Nog meer vraagtekens...
"Voor mij een fruitsap." zei ik wat aarzelend.
"Dat heb ik niet... Of wacht, jawel!" De vraagtekens bleven komen!
Terwijl onze drankjes ergens opgediept werden, keken wij elkaar aan en schoten we allebei in de lach. Waar waren wij beland? Even later kregen we een blikje jupiler en een glas fruitsap. Het pintje kon enkel in een wijnglas, want dat was het enige dat op tafel stond... Speciaal! Toen mijn wederhelft om een bierglas vroeg kreeg hij als antwoord: "Nee, sorry die zijn ondertussen allemaal kapot...". Ik moest toen echt moeite doen om niet te schateren. Uiteindelijk kreeg hij een ander glas, dat alvast iets meer geschikt was voor bier dan het oorspronkelijke wijnglas. We zagen er allebei het grappige wel van in en het duurde dus niet lang voor we op zoek waren naar verborgen camera's met de tranen in onze ogen van het lachen. Vooral ook omdat alle antwoorden bij mevrouw de serveerster er ook zo serieus uitkwamen en zij elke keer met een andere outfit weer aan onze tafel verscheen.
En tijdens onze zoektocht werden er plots twee borden dampende soep voor ons op tafel gezet.
Dat was de druppel voor mijn wederhelft: "Excuseer, hoe werkt dat hier precies want euh..."
"Ah! Jullie zijn hier nog niet geweest?"
"Euh... nee..."
"Ah ik dacht... omdat jullie gereserveerd hadden..."
"Nee, internet did the trick..."
"Ah ok, dan leg ik het even uit!" Al snel verdwenen de meeste vraagtekens al bleef het een iets of wat vreemd concept. Je moet het je voorstellen als een soort 'table d'hôte'. Je kan dus op voorhand reserveren voor een dagmenu en dan eet je wat de pot schaft. Soep of voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Gewoon binnenspringen gaat dus niet, wat we even later ook merkten. Ook al zat er niemand, er was natuurlijk ook geen extra eten bereid...

We weten nog steeds niet wat de verschillende outfits betekenden en ook niet helemaal waarom de bierglazen 'allemaal kapot' zijn, laat staan waarom er nog maar één pintje was en de fruitsap als bij mirakel er plots toch bleek te zijn... Maar we hebben wel nog eens goed gelachen en dat is reden genoeg om het een geslaagd uitje te noemen!

Oh en voor zij die zich afvragen wat mij lief nu als verrassing had bedacht... Hij heeft er alvast voor gezorgd dat ik het nooit had kunnen raden, want ik zou er zelf niet opgekomen zijn. Not my cup of tea dus, maar ik heb genoten van het verrassingselement, het etentje, de musical Domino en nog een meest van mijn lieve lief...