Sommige dingen heb je één keer voor en dan nooit meer. Lesje geleerd! Of dat zou toch moeten... Bij mij is dat echter niet het geval. Sinds ik in Merksem woon heb ik al heel wat miserie gehad met deuren en meer bepaald sloten en sleutels. Of mijn slot raakte geblokkeerd (zie hier) of ik vergat m'n sleutel... Buiten gesloten én binnengsloten (lees je dan weer hier), ik heb het allemaal al voorgehad... En blijkbaar leer ik er niet al te veel van, want het blijft me maar gebeuren.
Vandaag kwam ik zeiknat thuis aan en vond ik een briefje in de bus van de postbode met de boodschap dat hij een pakje voor mij afgeleverd had bij nummer 72. Ik benieuwd natuurlijk en niet alleen naar het pakje, ook naar de buurman of buurvrouw van nummer 72. Dat vind ik trouwens heel handig aan de pakjes die uit Nederland komen. Die hoef je niet ergens af te gaan halen, maar die liggen steeds ergens bij buren. En tot hiertoe ook altijd weer bij iemand anders. Ik ben al eens naar de krantenwinkel gemoeten, naar de kapper, naar de vriendelijke oudjes een paar huizen verder die me meteen enthousiast bij mijn voornaam noemden toen zij de deur open deden enz. Maar nr. 72, daar was ik nog niet geweest...
Vermits ik toch nat was, besloot ik meteen mijn pakje te gaan halen en trok ik de deur achter mij dicht. De oplettende lezer of lezeres weet reeds dat hier iets mis gegaan is... Inderdaad! Ik vergat mijn sleutel. En dat had ik pas door terwijl een wat norsere oudere man de deur kwam open doen met een mond vol spaghettisaus. Ik zei dus maar snel dat ik een pakje kwam ophalen, wat dan ook meteen in mijn handen werd geduwd. Geen idee hoe zijn stem klonk, want hij heeft geen woord gezegd. "Bedankt meneer en sorry voor het storen!" zei ik nog vriendelijk, maar de deur werd alweer dichtgeduwd. Geen sleutel dus...
Ik besloot bij de linker buren te beginnen, vermits de communicatie daar doorgaans iets makkelijker gaat én de schutting langs die kant lager is. Tot slot heb ik ook garantie minder bekijks langs die kant... Dat bleek echter al snel ijdele hoop en dus stond ik al snel langs de andere kant met de brievenbus te klepperen. De bel doet het daar al jaren niet meer en vermits op de deur kloppen doorgaans minder effectief is, gezien het aantal decibels binnen, zette ik meteen de zware middelen in.
"Hallo, ik heb per ongeluk de deur dicht getrokken en kan nu niet meer binnen. Zou ik even over de schutting mogen kruipen?"
Dat werd meteen zeer luid en in een onverstaanbare taal herhaald voor mama, die al naar buiten snelde op zoek naar een ladder. "Ja, is goed... Kom maar binnen!"
"Ik ben wel kletsnat..."
"Ni erg..."
In de tuin aangekomen stond mama al te trekken aan een veel te lange ladder en dus schoot ik haar te hulp. Plots vond ze onder de stapel rommel nog een kleinere ladder die ze er zonder al te veel moeite noch omwegen onderuit trok. Er viel vanalles, maar dat scheen allemaal niets uit te maken. Ach ja, als je tuin een opslagplaats/vuilnisbelt is...(voor een voorbeeld: kijk hier!) En zo moest ik dus, met een veel te klein laddertje over mijn zelfgemaakte schutting, die trouwens nog steeds zeer stevig bleek! En toen ik daarboven op zat en me helemaal bewust was van de situatie, schoot ik in de lach. Mijn buren begrepen niet helemaal waarom, maar lachtten wat onwennig mee.
Ach ja, je moet het leven af en toe toch wat spannend maken niet waar? En zei ik niet eens dat ik een hekel heb aan routine? Wel, ik kan alvast op heel wat verschillende manieren het huis binnen komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten