Scampi's voor de knie en pipi in de zetel...

Om zes uur zit ik op de fiets verwoed te vechten tegen de altijd aanwezige tegenwind met mijn fietszakken bomvol spelletjes, een slaapzak, kadootje en nog zo van die dingen... Oudjaar. Onderweg begint het stilletjes te druppelen en ik voel de bui letterlijk en figuurlijk al hangen. Maar onverwacht geraak ik er nog betrekkelijk ongehavend. Aan de deur is het even wachten want Bo bleek net een kleine crisis te hebben ontketend. In zijn onderbroek stond hij op en neer te springen aan de deur en goudvisgewijs deed hij alsof hij niets wist van 'pipi in de pas-laten-kuisen-zetels'...
Voor mama en papa was dit de letterlijke en spreekwoordelijke druppel. Zij zijn beide aan het einde van hun Latijn want ze hebben de afgelopen maanden (en bij uitbreiding gewoon het afgelopen jaar) heel wat op hun bord gekregen. Te veel. Ik weet niet of ze weten dat ze wel mijn lievelingsgezinnetje zijn en dat ik nergens liever Oudjaar gevierd had. Zelfs op een zetel vol pipi...

Bo las zijn nieuwjaarsbrief voor en kreeg vervolgens natuurlijk een kadootje van mij en ik vond dat je met spelletjes niet vroeg genoeg kan beginnen, waardoor we dus even later met z'n vijven (vriendin nummer twee was ondertussen ook gearriveerd, op krukken en met eveneens een rotjaar achter de kiezen, en daarmee was ons feestcomité compleet!) ongegeneerd 'IIIIAAAAA' en 'MIIAAUUW' en 'MEUEUEUHH' riepen. Bo was nog niet helemaal mee, maar ook wij bakten er niet al te veel van... Een spelletje voor kleuters. Dat beloofde niet veel goeds voor de rest van de avond. Wat spelletjes betreft natuurlijk.

Koken daar had niemand zin in en dus bestelden we, zoals altijd, veel te veel bij de chinees. Nadat ik Bo in bed was gaan leggen, konden we aan tafel. Geen overdreven feestelijk versierde tafels, gewoon bakjes van de chinees. Na een kwartier hadden we alle vier last om recht te blijven zitten. Teveel gegeten, moe, pijne knie, teveel gedronken... Hoe lang moeten we nog? Daar moesten we terwijl ook zo om lachen dat het eigenlijk allemaal volledig klopte. Vier vrienden die gewoon echt moe zijn, geen zin hebben in verplichte feestdagen, er een jaar hebben opzitten dat ze het allerliefst ritueel zouden willen verbranden... En dan de slappe lach omdat we minstens tien keer de tijd gecheckt hebben om te zien hoe lang we nog wakker 'moesten' blijven. mooi toch als je dat samen kan doen?
De man des huizes voelde zich af en toe wat vreemd in het gesprek dat even goed over relaties en seks ging als over kapotte knieën en een burn-out. En ook dat zorgde bijgevolg voor de nodige hilariteit. Net zoals de bevroren scampi's die op diezelfde kapotte knie gelegd werden bij gebrek aan ijs... gebrek aan creativiteit kan je ons alvast niet aanrekenen. We speelden een spel dat ons gelukkig doorgaans beter af ging dan het spel van Bo eerder op de avond, hoewel dat niet voor iedereen geldde... Om twaalf uur stonden we in de druilerige regen op straat met een glas cava in de hand. Voor de rest was er geen kat te zien en ook het vuurwerk was eerder een hoorspel...

Uiteindelijk besloot ik toch nog naar huis te fietsen omdat ik me al levendig kon voorstellen hoe ik slechts enkele uren later in een 'pipi-zetel' wakker gesprongen zou worden door een overenthousiaste kleuter... Toen ik wat later in de regen naar huis fietste, stond er nog steeds een smile op mijn gezicht. Ik had een prima Oudjaar gehad! En zelfs wanneer ik de flitsende discolichten en de luide muziek opmerkte bij de buurman toen ik aan kwam, bleef ik lachen. 'Juist, de buurman ging zwaar feesten en ik zou ergens anders slapen...' Vergeten. Het lawaai, de slechte muziek, de pissende vriend van de buurman op straat, mijn natte kleren. Allemaal ok. Dat hoorde gewoon helemaal bij het afsluiten van een rotjaar. Ik heb me niet geërgerd en ben gewoon met een boek mijn bed in gekropen en nog geen twee bladzijden verder vervolgens in een heerlijke, comateuze slaap gevallen... 2012 hebben we afgesloten zoals het moest en 2013 werd prima ingezet!