Vélodroom?

Op de fiets is één van mijn favoriete bezigheden dagdromen... Ik voer dan hele gesprekken met bestaande of ingebeelde mensen. En dat gaat van gesprekken waarvan ik vind dat ik ze moet voeren tot gesprekken die ik waarschijnlijk nooit zal hebben, maar waarbij alleen al de dagdroom erover me blij maakt. Soms zijn het hele scenario's, maar af en toe ook simpele monologen (in mijn hoofd is er natuurlijk iemand die er een dialoog van maakt ofwel doe ik ze beiden). Ik word wel eens raar bekeken als ik hardop aan't praten ben en er niemand in de buurt is, hoewel de bestaande gsm's en snufjes van vandaag de dag mijn geloofwaardigheid gelukkig in stand weten te houden.

Zo kwam ik tijdens één van mijn vele fietstochten al geregeld in contact met mijn prince charming. Die verandert zo nu en dan eens natuurlijk... En realisme is logischerwijs uit den boze. Alles kan en mag! Ik heb dus al ontzettend romantische dingen beleefd, al moet ik toegeven dat ik al wel eens een stukje filmscenario gepikt heb... Zo zette mijn prince charming al eens een soort speurtocht voor mij uit of zong hij prachtige zelfgeschreven liedjes voor mij op het dak van een sprookjesachtig huis met het uitzicht op de binnenstad van Parijs. Stel je voor! Je krijgt mooie kaartjes of brieven die je telkens wat verder brengen tot je oog in oog staat met een knappe, ietwat verlegen man, de liefde van je leven. Of je kijkt neer op duizenden lichtjes met tranen in je ogen omdat er een buitengewoon mooie ballade over jou gezongen wordt door de man die je vlinders in je buik bezorgt en je het gevoel geeft dat je de hele wereld aan kan... Smelt!

Maar het mag ook meer down to earth. Ik ben thuis, alleen en de bel gaat. Plots staat daar net die persoon waar ik de laatste tijd af en toe over dagdroom... Totaal onverwacht. Kletsnat, want het regent pijpestelen en hij is met de fiets. Wat hakkelend (ik hou wel van een 'niet perfect kantje') legt hij uit waarom hij aan de deur staat en eigenlijk komt dat neer op: "Ik weet het zelf ook niet, maar ik moest gewoon naar hier komen...". Meer dan reden genoeg lijkt mij! En op allerlei manieren (de gesprekken zelf kunnen alle kanten op gaan) belanden we simpelweg in elkaars armen. Als in 'meer moet dat niet zijn'... Zucht!

U kunt zich dan wel voorstellen dat ik al eens teleurgesteld ben als ik deur open doe en de kinderen van de buren me vragen of ik hun schoen weer over de schutting wil gooien. Maar op een dag, daar ben ik zeker van, ga ik de gelukkigste vrouw van de wereld zijn wanneer ik de deur open doe! Dan staat hij daar... En tot dan, fiets ik van hier naar daar met waanzinnige scenario's, romantische gesprekken en een brede glimlach...