Postzegels overbodig!

Sinds 12 april ben ik 'tante Fie'. Jammer genoeg kon u eerder al lezen dat de omstandigheden die dag niet zo geweldig waren, waardoor het allemaal voor heel dubbele gevoelens zorgde. Net als mijn zus had ik het moeilijk met 'proficiat', want er was nog teveel schrik dat Fil en/of Senna het niet zouden halen. 25 weken was zo kantje boordje... Dag na dag en week na week werd duidelijk dat Fil en Senna echte vechtertjes zijn. Dat we hen terecht zo benoemd hadden en dat ze het schitterend doen! En na bijna drie maand in het ziekenhuis (donderdag, als ik hen weer kan gaan bezoeken zijn ze exact drie maand oud!) is het aftellen... We hebben allemaal een pronostiek en staan te popelen om hen eindelijk eens te kunnen knuffelen. Want kijk nu toch eens hoe schattig ze ondertussen zijn?!

Senna

Fil

Ik had samen met Niels een kadootje bedacht. Mijn creativiteit en ongeduldigheid en de nauwkeurigheid en computerkennis van Niels bleek een prima combinatie te zijn, want het resulteerde in een mooie verrassing, al zeg ik het zelf. We creeërden een emailadres en stuurden Lien en Bert een nep bestelbon. Dat hij nep was kon je o.a. afleiden uit de volgende zin: " Wanneer u niet thuis bent, zal de bezorger via het kattenluik uw pakket proberen af te leveren.". Blijkbaar wordt er vandaag de dag wat verwacht van postbodes en dergelijke, want ondanks deze en andere 'fratskes' ging mijn zus ervan uit dat het een echte bestelbon was. We waren niet helemaal duidelijk wat nu precies de bestelling was, behalve dag dat het over iets rood en iets blauw ging en we hadden er de ronde prijs van 149€ op geplakt. Om hen nieuwsgierig te maken... Dat bleek alvast gelukt, want ze belden meteen naar oma Lieve (ik denk dat het bedrag wat hoog was om mij in eerste instantie te verdenken). Of zij toch niks gekocht hadden voor Fil en Senna dat niet van de geboortelijst kwam? Nen blauwe en rode Tripp Trapp bv.

Toen het pakje uiteindelijk aan kwam, vonden ze twee 'rompertjes' met een tekening van een postkaart erop genaaid. Er zat eveneens een leveringsbon bij met opnieuw enkele tips en mopjes. Zo was het bedrijfje Soels eigenlijk een samenraapsel van SOfie en niELS en verkochten zij naast rompertjes ook vijverplastiek, papfleskes, ecologische kattenbakvulling, computervirussen en polsbandjes...
Op het blauwe rompertje stond: 'Als ik naar huis kom, mag de Peesjens dan eens komen speele? Fil' en het rode was voor Senna en daar kon je lezen: 'Het eten is hier niet slecht, maar ik mis Boejie wel heel erg. Senna'. Op dat moment kreeg ook ik een telefoontje, maar ik kon Lien makkelijk overtuigen dat het niets met mij te maken had. Ze was er namelijk heel zeker van dat het gemaakt was door een bedrijf ofzo, want het was machinaal gemaakt, niet met de hand. Lien kent mijn praktisch onbestaande naaitalent en dus werd ik nog steeds niet verdacht. Goed gedaan van ons dus, nietwaar? Misschien moeten we overwegen echt een bedrijfje te starten?! Want ik heb het rode rompertje van Senna wel degelijk zelf genaaid!

Senna en Fil in hun machinaal gemaakte rompertjes... :-)

Normaal gezien zijn zowel Lien als Bert goed in raadseltjes en dingen raden, maar tegenwoordig denk ik dat ze te weinig slaap hebben om helemaal helder te kunnen denken. Gelukkig maar... Pas gisterenavond viel er een stukje frank... Ik had namelijk iets te lang gewacht met het antwoorden op een vraag en ook de twijfel bij Bert over de nep prijslabeltjes van 'Who's that girl' en 'Who's that boy' hebben me genekt. Tja, ik draag al wel eens iets van dat merk moet ik toegeven... En zijn het niet net solden geweest?

Maar dus, Fil en Senna zijn nu helemaal klaar om letterlijk én figuurlijk naar huis te worden 'gestuurd'! En wij erbij!