Achterlicht kapot? Rookt u mevrouw?

Ik laat de dingen al wel eens aanslepen... Zoals de remmen van mijn fiets. Letterlijk en figuurlijk. Maar er komt een moment dat ik plots en onverwacht bliksemsnel actie onderneem. En voor je't weet zijn die remmen dan weer als nieuw. Alsof er niks gebeurd is!

Was het maar allemaal zo simpel. Naast de remmen van mijn fiets ontdekte ik per ongeluk dat ook mijn achterlicht karakter begon te krijgen. Hoewel ik doorgaans een voorliefde heb voor mensen én dingen met karakter, geldt dat niet voor het achterlicht van mijn fiets... En dus vroeg ik meneer de fietsenmaker of hij twee dingen wilde repareren. Liefst zo snel mogelijk, want naast mijn doorgaans bliksemsnelle acties, mis ik mijn stalen ros ook niet zo graag... Een dag later mocht ik voor een redelijke, doch niet geringe prijs mijn geliefde rijwiel weer als nieuw beschouwen. Tenminste, daar was ik ten onrechte vanuit gegaan. 's Avonds bleek dat mijn achterlicht nog steeds van een karakter voorzien was. En dat was niet de afspraak... Ik belde dus, een beetje ontdaan maar nog steeds braaf en beleefd naar meneer de fietsenmaker die me verzekerde dat ik meteen mocht langskomen en ze zouden het ter plekke maken. Oef!

De mechanieker hees mijn fiets de lucht in en begon het achterlicht uit elkaar te vijzen. Ik wandelde terwijl sms'end door de winkel. Na een tijdje kreeg ik de boodschap dat het nog even zou duren en of ik net voor sluitingstijd terug wilde komen? Ik verdacht hem ervan mij buiten te willen loodsen zodat hij eerst aan de fiets van iemand anders kon werken die niet tevreden was, want er was hem beloofd dat zijn fiets reeds klaar zou zijn. De zon scheen echter en soms ben ik dan minder assertief dan u zou denken. En dus zette ik me buiten in het zonnetje op een bankje en heb ik 'mindfulnessgewijs' niets gedaan. Dat kan ik namelijk niet zo goed... Niets doen. En dus heb ik geoefend.

Wat later wandelde ik, helemaal zen, terug richting fietsenwinkel en daar wist de machanieker van dienst mij een beetje verslagen te zeggen dat het karakterprobleem van mijn achterlicht serieuzer was dan hij gedacht had. Ofwel moest ik er een nieuw spatbord op laten zetten, ofwel kon hij het repareren op een iets minder esthetische manier en met behulp van 'nen allumeur'. Huh?!? Ik besloot om tijdelijk voor optie twee te gaan zodat ik alvast reglementair naar huis kon rijden. Terwijl hij op zoek ging naar dat laatste, begon ik me toch vragen te stellen over het vakmanschap van mijn fietsenmaker... Mijn fiets, die minstens drie keer meer gekost heeft dan mijn auto (al wil dat in dit geval niet zoveel zeggen...), kon enkel gemaakt worden met nen allumeur?!? En het ergste van al kwam wat later...
"Sorry mevrouw (ieuw!), ik vind gene allumeur. U rookt zeker ni?" En voor de eerste keer in mijn leven vond ik dat toch even jammer...

Anderhalf uur later en onverrichter zake heb ik dus nog steeds een achterlicht met karakter... De mechanieker van dienst beloofde mij wel dat hij morgen nen allumeur mee naar zijn werk zou nemen! Gelukkig dat ik toch even 'mindful' geweest ben...