Never cheat on your fietsenmaker...

Af en toe verlies ik mijn geduld. Nee, dat moet ik anders zeggen. Voor sommige dingen heb ik geen geduld, heel simpel. Voor andere dan weer veel. Dat heeft als gevolg dat ik soms heel veel kan verdragen en eindeloos geduldig ben tot daar plots die druppel is...

In het 'allumeurverhaal' werd ik al betrekkelijk op de proef gesteld, vind ik zelf. Maar we waren er nog niet... De dag nadien merkte ik namelijk dat mijn voorlicht nogal los hing. Elke drempel, kasseistrook of stoep maakte mijn fiets meer en meer lawaai. Ik heb doorgaans heel wat in mijn 'sjakosj' zitten, maar een schroevendraaier hoort daar (nog) niet bij. Er dus probeerde ik het manueel weer wat vaster te zetten, echter zonder al te veel succes. 'Ach, straks thuis zet ik het wel terug vast en morgen ga ik opnieuw naar de fietsenmaker.', dacht ik nog. Jep!

Op weg naar huis werd het met elke meter erger, tot er plots stukken spatbord alle kanten opvlogen en ik verschrikt meteen alles dichtgooide. Mijn remmen doen het gelukkig wel weer. Wat nu? Mijn voorlicht hing vast op mijn spatbord, dat nu kapot op de grond lag en bengelde aan nog slechts twee draadjes. Fietsen is dan lastig, want het licht botst de hele tijd tegen je wiel en schijnt ook alle kanten op. Ik probeerde het vast te houden, maar dat bleek al snel onbegonnen werk. Het ziet er ook heel idioot uit, iemand die over haar stuur hangt en verwoede pogingen doet om haar licht vast te houden en in de goeie richting te schijnen... Belachelijk! Maar ik ga toch niet opnieuw (been there, done that!) die hele weg te voet doen? Terwijl ik een oplossing probeerde te zoeken en de lamp ergens tussen wilde steken, heb ik blijkbaar iets scherps geraakt, want plots hing mijn hand onder het bloed. Dat was de letterlijke én figuurlijke druppel...

U kan al raden dat mijn geduld plots heel erg ver te zoeken was. Ik heb gevloekt en zeer geanimeerde monologen voor de fietsenmaker opgevoerd. Alle mindfulness was in één moment compleet weggevaagd! En toen mijn lamp plots nog maar aan één draadje vast hing en mijn favoriete T-shirt ('Madame Vélo' stond erop, hoe passend!) ineens vol hing met olie en bloed kon ik nog slechts één ding bedenken : 'Trekken die handel!'. Zo kon ik tenminste fietsen, al was het dan in volledige duisternis, met mijn handen vol spatbord, lamp,olie en bloed en u wilt niet weten wat er op dat moment allemaal over mijn lippen kwam...

De fietsenmaker had dus geluk dat ik er een nachtje over kon slapen, hoewel er nog voldoende frustratie over was om de ernst van de situatie snel duidelijk te maken. Ik denk niet dat ik meer dan vier zinnen nodig had. Mijn blik sprak duidelijk boekdelen, want de baas zelf zou mijn fiets onder handen nemen en ik kreeg zonder probleem een vervangfiets.
Toen hij even later met een Brompton af kwam, stond ik dan weer met mijn mond vol tanden. Was dat zijn manier om mij toch een beetje op mijn plek te zetten? Ik heb namelijk niet zo'n elegante noch handige indruk achtergelaten terwijl ik in het bezit was van 'de praktische vouwfiets'. Ik moet zeggen, hij reed prima en als je er mee weg bent, kan het best handig zijn. Maar toen ik plots besefte dat ik mijn slot in de fietsenwinkel gelaten had en dus dat ding op mijn bureau moest zien te krijgen, heb ik mijn collega's minstens een lachwekkende middagpauze bezorgd... Hoe plooi je in godsnaam zo'n fiets tot 'n handig pakketje?

Toen ik dat youtube-gewijs opzocht kwam ik toch wel uit op een filmpje van de fietsenmaker die de oorzaak was van mijn plooiproblemen... Typisch!

Gelukkig werd ik er al snel handiger in en nog gelukkiger mocht ik de dag nadien mijn eigen vertrouwde fietsje weer ophalen. Ik stond dus om kwart na vijf voor de vijfde (!!!) keer aan de fietsenmaker en weet je wat die zei?
'Oei, hij is nog ni klaar, ik zal er nu aan beginnen! Binnen een half uurtje is hij klaar hoor. Ja, 't is druk geweest...'
Ik dacht dat ik niet goed werd. Breath in, breath out, Sofie... En het werd enkel erger toen hij plots naar een rek wandelde en daar een spatbord afhaalde (waarvan hij eerst beweerde dat het besteld moest worden) en mij nadien vroeg of mijn achterlicht meestal op de batterijen werkte of op de dynamo. Batterijen?
'Kan het dan ook dat de batterijen gewoon plat waren?' vroeg ik voorzichtig.
'Ja hoor, dat zou kunnen.'
Ik moest mezelf tegenhouden om die kerel niet aan te vliegen. Serieus?!? Drie kwartier later (jep...) was mijn fiets eindelijk klaar. Lichten werkten weer en er stond een nieuw spatbord op, maar ik vertrouwde het voor geen haar. Toen ik de boodschap kreeg dat ik het spatbord zou moeten betalen, heb ik mezelf eens laten gaan. Af en toe mag dat. Als er veel druppels waren. Beleefd, maar duidelijk. En een minuut later stond ik buiten zonder een cent betaald te hebben. En dat allemaal omdat ik te lui was om naar mijn eigen fietsenmaker te fietsen...

Spelende vrouw, wat hebben we nu geleerd? Never cheat on your fietsenmaker!