maandag 31 oktober 2011

"Ik moet iets vertellen..."

Ik ben afgelopen week minstens vijf keer aan een bericht begonnen, maar ik heb het eigenlijk nooit afgewerkt. Er was steeds iets anders om over te schrijven of het gevoel dat ik probeerde neer te pennen was alweer verdwenen. Tja, soms ben ik al eens wisselvallig...

Ik maakte afgelopen week een slechte start. Ken je van die dagen waarop je jezelf gek maakt? Je wil vanalles doen, maar geraakt in niets ook maar een stap verder. Het frustreert je mateloos, maar hoe harder je probeert, hoe erger het wordt. Zo was deel één van de week. Ik stelde alles uit, zat de hele dag voor de computer of aan een tafel vol met foto's en grote plannen, maar zonder enige creativiteit. Ik wilde zo graag, maar het ging niet... Ik blokkeerde met andere woorden mezelf. Het voelde haast alsof mijn energie gevangen werd gehouden door een aantal dingen rondom mij. Mijn dossier bij de RVA bleek niet in orde, er kwam maar geen schot in de brochure die ik nog zou afwerken voor mijn vorige job, de autolessen gaven me stiekem toch meer stress dan ik had verwacht want ik ben (zoals u wel weet) niet zo goed in slecht zijn en daar boven op werden die lessen ook nog eens om de haverklap verzet, kreeg ik plots andere instructeurs en werd er niet echt rekening gehouden met mijn vraag. Tot slot vond ik tot hiertoe geen enkele vacature die de moeite waard was om voor te solliciteren. En als klap op de vuurpijl werd ik ziek: snotneus, hoofdpijn, spierpijn en de hele 'mikmak'. En dus stond ik woensdag plots boos, mét tranen uit te leggen dat ik de tafel niet wilde opruimen want dat ik wél verder wilde werken aan mijn 'project', maar dat het me gewoon even niet lukte...

Ach ja, soms mag je al eens van de kaart zijn. Ik ben uiteindelijk dingen gaan aanpakken en andere waar ik geen controle over had, probeerde ik los te laten. Niet één van mijn specialiteiten, maar het lukte me redelijk... Vrijdag ging met andere woorden al heel wat beter. Ik kreeg een positieve telefoon van mijn vorige job, mocht mijn voorlopig rijbewijs om alleen te rijden gaan halen na mijn laatste rijles en ik ruimde de hele tafel vol 'moet-creativiteit' eventjes op. Er was weer wat rust in mijn hoofd.

Dat veranderde echter drastisch toen mijn wederhelft thuis kwam en de gevleugelde woorden sprak: "Ik moet je iets vertellen en ik heb er al de hele week stress van." Het werd even stil... Vervolgens haalde hij twee nummerplaten boven en legde die op de tafel. Ik ben doorgaans betrekkelijk snel van geest en dus gilde ik bijna: 'Een auto?'. En inderdaad, zaterdag zijn we deze auto gaan ophalen:


Diezelfde dag kreeg ik trouwens ook deze auto 'om me te feliciteren met mijn 'voorlopig-alleen-rijbewijs':


En vandaag heb ik voor de eerste keer met 'onze' auto gereden (foto 1 voor alle duidelijkheid...). Het is heel wat anders vergeleken met de auto's van de rijschool, maar ik heb het alvast overleefd. Mijn armen doen een beetje pijn want een servostuur ontbreekt in deze volvo. En starten dan moet je de 'choke' gebruiken... Voelt een beetje als opnieuw leren rijden, maar ik ben alvast blij dat ik nu zelf een auto heb en binnenkort kan ik dus iedereen komen bezoeken zelfs als de treinen al lang niet meer rijden! Tot snel...

2 opmerkingen: