Een huppelend 'repeat-lied'...

12 uur en ik wandel op de Belgiëlei. Mijn werkdag zit er al op en nog belangrijker: mijn vakantie staat voor de deur! Nog één keertje slapen... De 'email-wizard' uiteindelijk toch weer gevonden (ik vergeet elke keer opnieuw waar die ergens staat), alle to-do's last minute afgewerkt, met collega's afgesproken en de laatste cliënt gezien. Ik ben er helemaal klaar voor!
Ik loop dus met een brede glimlach door de kou met goeie muziek in mijn oren en ik stop aan het rode licht. Wanneer het licht op groen springt, huppelt er een klein jongetje met een kleurrijke boekentas op zijn rug voor mij door de sneeuw. Alleen. En dat beeld was zo mooi...

Het had zo de videoclip kunnen zijn bij het liedje dat ik door de oortjes van mijn oude ipod shuffle hoorde schallen. Dat liedje is momenteel mijn 'repeat-liedje'. Geen idee of u dat ook heeft, maar ik heb af en toe liedjes die ik, zoals het woord zelf al zegt, makkelijk 10x na elkaar kan beluisteren. En het liefst zing ik dan ook uit volle borst mee. En bij dit 'repeat-liedje' was het beeld van het huppelende jongetje in de sneeuw zo mooi...

Ik wilde eigenlijk het liefst hardop zingen en mee huppelen, maar deed het niet. Mensen kijken niet op wanneer een kind zingt en door de straten huppelt, maar wanneer een 32-jarige vrouw dat doet... Gek eigenlijk. En jammer! Waarom hebben we die dingen toch ooit afgeleerd? Waarom moet je nu 'gewoon' doen? Het zou zoveel leuker zijn mocht iedereen af en toe eens al zingend door de straten huppelen... Zou ik de volgende keer?