Ook een loser moet af en toe uit de bocht vliegen...

Zaterdag en voor het negen uur is sta ik beneden. Niet van mijn gewoonte, maar 1. ik wilde werken, 2. ik was wakker, echt wakker en 3. ik was weer in een onrustige bui. Vastbesloten om die bui snel te doen verdwijnen ben ik met een ADHD-enthousiasme in tien taken tegelijk gevlogen. Ik stak een was in, begon aan de afwas, bedacht me dat ik nog nieuwjaarskaartjes moest ophangen, ging boven mijn kleren opruimen en bij elkaar zoeken en beneden bakte ik een eitje. Ik hoor u denken: 'Toch ni tegelijk?'. Oh, jawel... Allemaal tegelijk.
Ik werd gek van mezelf en werd onrustiger en lastiger met het uur. Gelukkig heb ik een opmerkzame vriend die door mijn smsjes heen las dat ik het lastig had, want natuurlijk ga ik dat niet zomaar zeggen... Ha!
Ik wilde de onrust ook echt van me afschudden, want diezelfde avond was er een discoparty van vrienden van mij in ware verkleedstijl en met een 'secret suprise'. Dat kon en wilde ik niet missen. Daarbij had ik nood aan nog eens goed uit de bocht vliegen...

Mijn opmerkzame vriend is er wonderwel in geslaagd mij uit de negatieve, onrustige bui te trekken en dus zaten we even later met z'n twee te lachen omdat we collectief besloten hadden dat we die dag gewoon 'losers' geweest waren. En nog wat later hees ik me in mijn disco-outfit voor de avond. Ik ging all the way: mijn ogen kregen wat accentuering, mijn nagels werden knalrood en mijn oren werden versierd met grote gouden ringen. In mijn haar kwam een knalroos lint met pailletten, benen in een gouden-glitter-kousen en dan een kleurrijk kort kleedje... Het geheel zag er ongeveer zo uit:

Het is te zeggen... Voor vertrek zag ik er iets frisser uit en had ik de grote ronde oorbellen nog in. Ik moet eerlijk toegeven dat ik net zelf verschoot van de foto's en ik wist ook niet precies hoe laat ik thuis gekomen was... Dat laatste was ook meteen opgelost dankzij volgende foto:

Het mag dus duidelijk zijn dat het een geweldig feestje was! En dat dankzij het verkleden (ik ben altijd fan van verkleden), dankzij de goeie DJ (ook fan van), dankzij de fijne mensen en leuke sfeer en ook een beetje dankzij mijn redder in nood die me voordien in de juiste mood heeft weten brengen. Maar het hoogtepunt van de avond was toch wel echt de huwelijksaanzoek van de gastheer! Tijdens de kerstvakantie zijn we in het grootste geheim een dansje gaan inoefenen. De gastvrouw wist met andere woorden van niets. Die dacht dat manlief op café zat (wat op zich ook klopte, alleen dan was het met iets meer volk en het doel was ook lichtelijk anders...). Er werd een filmpje gemaakt en naar iedereen doorgestuurd zodat het uiteindelijk een soort 'flash mob' zou worden. We zouden met z'n zessen starten en dan kwamen telkens meer mensen mee dansen. Iedereen wist welk liedje voordien gedraaid zou worden, zodat je subtiel naar de dansvloer kon gaan als je daar nog niet stond. Toen het bijna zo ver was, brak er nog even paniek uit want de gastvrouw herself is nu niet bepaald een muurbloempje en dus verdween ze plots 'om een vat te gaan vervangen'. Daar werd meteen een stokje voor gestoken en even later zette we de eerste passen in tot volledige verbijstering van het nietsvermoedende slachtoffer. Na het liedje ging de gastheer in het midden van een grote kring op zijn knieën en vroeg hij haar met een uit de kluiten gewassen ring ten huwelijk. Zo mooi... En het was allemaal prima gelukt! Geweldig...

Kwam het nu door de opnieuw opgevlamde liefde of was er een andere reden, geen idee, maar op tien seconden tijd probeerden plots de gastheer én de gastvrouw onafhankelijk van elkaar me te koppelen aan de neef van... Zucht! Ook een andere vriendin besloot er nog een schepje bovenop te doen en plots stond ik dus naast een voor mij onbekende man met een zonnebril en een grote discopruik op zijn hoofd. Gênant! En dat was meteen ook wat ik hem zei: 'Ok... dit is gênant...'. Twee vrijgezellen die blijkbaar echt als hopeloos worden bestempeld, want waarom zou je anders alle subtiliteit volledig laten varen.
Maar als u dacht dat het niet erger kon... think again! Toen ik bij andere vrienden ging vertellen hoe gênant dat was, stapte die vriend plots op de onbekende vrijgezel af en deed hij zijn zonnebril omhoog, knikte eens goedkeurend en kwam toen terug bij mij staan. Wat heb ik toch geweldige vrienden. Ik grijnsde een beetje schaapachtig. Meer kon ik op dat moment niet verzinnen...
En toen ik oprecht dacht dat het echt, maar dan ook echt niet erger kon worden, werd er opnieuw een schepje (schep!) bovenop gedaan door de volgende: "We hadden deze zomer op reis al bedacht dat jullie goed zouden samen passen en weet je waarom? Jij lijkt op zijn moeder!".
"Owkeej..."
Hij heeft nog enkele hulplijnen ingeroepen en geprobeerd zich daaruit te redden (want al snel had ook hij door dat dat nu niet bepaald was wat mij over de streep zou trekken), maar het mocht niet baten. Het leed was reeds geschied... En het ergste van al is dat ik niet eens een flauw benul heb van of het nu toffe kerel was of niet! Dus voor eens en voor altijd: als je dan toch persé mensen wil koppelen: subtiliteit is een onmisbaar ingrediënt...

Toen ik vanmiddag met een theetje bij de kapper (vriendin) zat, voelde ik me plots intens gelukkig. Ik was gisteren dan misschien in verschillende opzichten een dikke loser geweest, maar ik beschouwde de dag alvast als een winner. Ik had me alleen op de wereld gevoeld, maar het universum heeft luid en duidelijk laten weten dat ik dat verre van ben... En bovenop dat alles, ben ik gewoon nog eens goed de bocht uit gevlogen! En nu hopen dat ik dissolvant vind tegen morgen...