zaterdag 15 augustus 2015

Een rookie in 'the bush'

Ik heb een hekel aan routine. Altijd al gehad en ik denk niet dat het ooit weg zal gaan. De dagelijkse sleur was thuis misschien wel mijn grootste vijand. Ik hou van nieuwe dingen, van uitdagingen, van afwisseling en de meest uiteenlopende ervaringen. 
En wat dat betreft zit ik hier alvast goed. Al zou je kunnen zeggen dat elke dag op game drive (safaritocht met de jeep) gaan technisch gezien ook een soort routine is. Niets is echter minder waar. Niet één game drive is hetzelfde of komt er zelfs maar in de buurt.
Ik zag al een giraf die ging drinken, een troep olifanten die de kleintjes beschermen en afschermen en van hun oren maken (letterlijk en figuurlijk) als we te dicht komen, een kudde waterbuffels (veel stof en geduw, weinig vastberadenheid of plan), een luipaard  met haar baby die zo kalm is dat je haast zou vergeten dat het een dodelijk gevaarlijk dier is, een krokodil die ligt te zonnen op de oever en het water in glijdt bij het minste geluid, nijlpaarden die boven komen piepen en met hun oren draaien of liggen slapen op 'hippo beach', gieren die een karkas gevonden hebben of wilde honden die op jacht zijn en voor de auto uitlopen. Moeilijk routine te noemen... 


Laat me een voorbeeld geven. Na die geweldige eerste dag werd ik 's morgens wakker en zag ik vanonder mijn dikke donsdekens (jep meervoud, het is hier nog steeds winter!) de zon opkomen. Hoewel de kou mij in eerste instantie in bed hield won mijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk toch. Ik wandelde door het kamp en ontdekte zo dat de kindjes waarop ik zou gaan letten aangekomen waren.  Het begon dus 'voor echt' nu. Toen ik binnen kwam kreeg ik meteen een spontane knuffel van Nala ( de oudste van de twee met haar vijf jaar oud). Khan bleef nog even wat meer op afstand en stak trots drie vingers op. Ik kreeg een nieuw onderkomen in Little Machaba, een beetje verder van het hoofdkamp (nog geen 10 minuten tenzij je Nala en Khan mee hebt, dan is het minstens een half uur want in elke struik kan een vlinder zitten om te vangen...). Iets minder luxueus, maar voorzien van alle nodige comfort. Mijn eigen douche, lavabo en wc, een bed met een heerlijk zacht donsdeken, twee zetels en een kast. Het uitzicht van de tent mis ik wel een beetje, maar voor de rest zit ik hier prima!

Na mijn eerste dag op Nala en Khan passen vertrokken we iets na vier op game drive. We zagen zebra's, nijlpaarden, enorm veel olifanten en toen we terug kwamen, blijkt dat er net toen een luipaard met een baby luipaard en hun prooi (een waterbok) gezien was. Shaun (papa van Nala en Khan) is een 'die hard bush photographer' dus besloot hij 's avonds in het donker opnieuw op game drive te gaan op zoek naar Matsebe (om de één of andere reden kreeg dit luipaard van de plaatselijke bevolking een naam) en ik mocht mee! Samen met Carl, uncle Sidney en Ben trokken we er dus op uit. Spannend! Het is me een raadsel hoe iedereen hier de weg vind, want overal zijn kronkelweggetjes en hoewel sommige stukken er helemaal anders uitzien dan andere, lijkt alles hier toch ook hetzelfde. En 's nachts de weg vinden, lijkt me helemaal onmogelijk.
Na een kwartiertje rijden kwamen we aan een grote boom en daar lag ze. Onderaan de boom op de grond. Toen we kwamen aanrijden, keek ze even loom op en ging meteen weer slapen. 'Oh het zijn jullie maar...', leek het wel. Haar kleintje lag ergens hoog in de boom op een tak en aan de andere kant hing een dode waterbok over een tak. Hun maaltijd, veilig in de boom zodat niemand erbij kon. In de verte hoorden we hyena's roepen. Een ongelofelijk geheel...


Ik was echter nog niet echt aangepast aan het leven hier en alles wat daarbij komt en dus had ik natuurlijk de verkeerde lens bij. Maar geef toe, voor een rookie én een foute lens toch niet al te slechte foto's hé?

Om een uur of acht 's avonds waren we vertrokken en een paar uur later was ik bek af en verkleumd. Ik was me er toen nog niet ten volle van bewust, maar als ik zeg dat Shaun een 'die hard bush photographer' is dan mag je dat letterlijk nemen. Om twee uur 's nachts lag ik in mijn bed. We hadden dus zes uur luipaarden gespot. Zes uur! Met ijskoude voeten, doodmoe maar ook helemaal tevreden ben ik meteen in slaap gevallen toen mijn hoofd het kopkussen raakte. Routine, dat kennen ze hier niet in de bush. Ideaal!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten